Monolog

+Beni özleyecek kadar yalnız değilsin..
-Seni özleyemeyecek kadar yalnızım...

+Hep tenha bir yer arıyorum, bir sığınak... İçsesimi, kalbimin ritmini duyunca, iki nefes arasında canlanınca kareler yalnızlığımı unutuyorum...
-Seviyorum kalabalıkları... O akıp giden hareketin içine karışınca, aynı ritimde adımlayanları görünce yalnızlığımı unutuyorum...
 

+Konuş, durmadan konuş ki; sözcükleri biriktireyim. Bir sürü eksik cümle var hikâyemde...
-Susalım... Art arda eklenen tüm sayfalar kopuk yaşamımda. Seslerle boğulmuş yarım öyküleri silecek tek şey suskunluk. Susalım, hep söyleyecek bir şeylerin olma umudunu yitirmeden...

Özlem Özkaya