Mucizenin imzası: Yalnızlık

Will Smith' in oğluyla oynadığı filmi, ' Umudunu Kaybetme' yi seyrettim. Bende uyandırdığı tek his, ' onlar ' gibi yaşamak istemediğim oldu.

Lise' de ingilizce edebiyat okurken, deniz ortasında kalmış ama içecek bir damla su bulamayan denizcileri anlatan bir şiirden bir dize hatırlarım:

' Water water everywhere, any to drink ' diye. Türkçesi ' heryan su dolu, ama içmeye bir damla yok ' gibi bir şey. Bu filmde hissettiğim de aynen böyle birşey. Bir insanın kalabalıklar içindeki tek başınalığı ve yaşam savaşı. Çocuğunu kucağına alıp geceyi tuvalette geçirmek zorunda kaldığı kareler bence en vurucu karelerdi. Çarelerin tükendiği, tek başınalığın doruk noktasına ulaştığı, ' içecek bir damla su ' yun bulunamadığı an.

Algılayış çok farklı da olabilirdi. Asla vazgeçme, savaş, gece gündüz hırs yaparsan kendini de aileni de kurtarırsın, başarırsın, mucizenin muciti olursun, falan...Ama benim algıladığım, bir toplumun, yalnız bıraktığı ve bu basit sebep yüzünden mucize yaratmak zorunda olan bir küçük aileden başka bir şey olmadı.

Yalnızlar toplumunda yalnız olmak dünyanın en acı yalnızlığı diye düşünüyorum. Denizin ortasında susuzluktan ölmek gibi birşey.

Söz konusu yokluk yoksulluk ve çaresizliği yaşayan ben olsaydım??? sorusunu sordum kendime.

Yok canım, ben böylesini yaşamam ki. Ben yalnız değilim, asla da kalmam.

Benim ülkemde ' büyük aile ' anlayışı var. Gece sokakta kaldığımda teklifsiz gidip kalabileceğim dostlarım var. Sokaklarda aç aç dolanırken, ağzımdan akan suyu farkeden, elindeki simidi ikiye bölüp paylaşan insanlarım var. Benim ülkemde kimse yaşam mücadelesini yalnız vermez. Etrafta birileri mutlaka vardır...

Aslında, çok da emin değilim! 'Onlar' gibi yaşamaya başlıyoruz sanki.

İçme suyumuz tükeniyor ince ince...Ve farkındalık sürünüyor yerlerde .