Mutlu olmak için vaktimiz kalmıyor...

Kendimizi gündelik hayata öylesine kaptırmış gidiyoruz ki... Çevremizde olan bitenle bazen hiç bağımız olmuyor. Sevenlerimizi gözardı edip sadece kendi şartlarımıza uygun bir hayat isteyebiliyoruz. İşimiz gücümüz ''ama ben'' olmuş herşeyi ''ama ben'' diyerek değerlendiriyoruz. Oysa mutlu, huzurlu olmak sandığımız kadar zor ve ulaşılmaz değil. Allah aşkına şu resme bir bakın. Demiyorum beş parasız yaşayın... Karşılıksız sevmek, empati kurmak şu resimdeki mutluluğu verebilir biz insanlara. Açıkçası bunu becerebildiğim için yazmıyorum bunları buraya. Hani imam misali; ''dediğimi yapın yaptığımı yapmayın'' demek istiyorum aslında. Hiç kimse hayır doğrusu bu değil demeyecek bunu da bildiğim için rahatça iddia ediyorum. Karşılıksız sevelim, empati kuralım, anlayalım birbirimizi. Yeterince düşmanımız var bir de biz birbirimize düşman olmayalım şu kısacık hayatımızda. 

Sevgilimiz, annemiz, babamız, kardeşlerimiz vesaire işte yakınlarımızdan dostlarımızdan bahsediyorum. Bizden birşey istediklerinde önce kendi şartlarımızı değil de onların içinde bulunduğu durumu düşünüp daha sonra kendi şartlarımıza göre neler yapabilirize karar versek ne kaybederiz ki; veya bu uğurda yitirdiklerimiz kayıpmıdır gerçekten? Fedakarlık etmek çokmu büyük külfet olur sırtımızda? Destek olduğumuzdamı daha rahat uyuruz; yoksa sırt çevirip umursamadığımızda mı?

Tüm bunlara şöyle bir baktığımızda ''makul'' olabilmesi karşımıza çıkıyor. En önemlisi de bu ayrımı yapabilmekte. Şayet tüm imkanlarımızla çevremize mutluluk şaçmanın peşine düşersek bu kez kendimiz mutlu olmaya vakit ayıramıyoruz... İnsan yalnızmı yaşamalı yoksa bu hayatta? Buna da cevap aramalıyız birgün mutlaka. Hatta yarın. Mutlaka tartışalım... Görüşmek üzere...