Özlemişim!

Bitti sanmıştım, unuttum demiştim, ömrümün geri kalanını sensiz geçirebileceğim fikrine bile kendimi inandırmıştım!...
En büyük yalan, insanın kendine söylediği yalanmış geç anladım. Kaleminden çıkan birkaç cümleyle gözlerimin karşılaşması, yüreğimin seni yeniden hissetmesi, beynimin içine kazınan kare kare resimlerin ve kalabalıklar arasında yaşadığım başıboş dalıp gitmelerim..

Seninle yaşadığı bir günü, tüm geçmişine ve geleceğine denk tutan bir ruhu, mahşere kadar taşımak zor gelecek biliyor musun?...

Öyle ya, bir yağmurda, bir göl kenarında, gözlerinden içtim yağmur ve gece kadar yoğun şarabı ben!...
Gece senin derinliğindir bende, yağmur benim yüreğimin sağanakları...

Aklıma düşmeye gör, en fırtınalı denizde yolunu kaybeden en acımasız dalga olur bakışlarım... Dalgalarımın kayalıklarla buluştuğu an çıkan sesleri duymanı hiç istemem! Canı çok acıyan bir deniz ağlıyor dersin eminim... Seni özledim, anlıyor musun, özledim..

Gördüğüm her kuşun kanadına gözlerimi koyuyorum, bulunduğun diyarlara gelirler de seni görürüm diye...
Meğerse ben seni ne çok sevmişim..
Meğerse ben hep senleymişim, ben hep senmişim.Unuttum sanmıştım bi ara seni.Beynimin gücüyle kalbimdeki sevdaya hakim oldum sanmıştım, kalbimi yendim diye düşünmüştüm.Meğer öyle değilmiş, yeni fark ediyorum.
Aslında her zaman en güçlü olan kalbim, yenilen ise beynimmiş. Baksana halime!Ben beynimi güçlü sanmışım. Yanılmışım!
Ahhh! bir bilsen nasıl özlemişim seni