Mutluluğun formülünü bulmuşlar

Mutlu ölmeli insan! Giydiği don eğreti durmasın,

Uzak mazide kalıp, güneşli yaz günü dolu vurmasın...

Tozlu raflara gömülüp, bekleme bahar gelsin;

La mekanın çarkına dönüp, feleğe hep dert yüklersin,

Uzaklaş artık endişeden, bırak kim ne derse desin...

Olmak için pişmelisin, zamanın sabır tezgahında;

Lakin şüphe etmemelisin, başarı için sır sensin,

Mutlu edemezsin herkesi, bazen hayır bilmelisin,

Ayağına diken batsa, küçük hayal kırığı dersin...

Laf-ı  güzaf eylettin bana, kar yarısı risktir anla,

Isırmaz korkma! Yaşa bu hayat! Armağan inan sana...

İnsan keşke mutlu olsa, hatta mutluluk için doğsa;

Ne farkeder mutluluğun kendisi erdem, nasıl olsa,

Sevince sonsuz sevse, kendine nefrete dönüşmese,

Adam gibi yaşasa, yani karnı tok sırtı pek olsa,

Ne de güzel severdik! Tanrının bizi sevdiği gibi...

( ABBA : 25 HAZİRAN 2014, iNSAN MUTLU OLMAK İÇİN DOĞMALI, MUTLU OLMALI VE MUTLU ÖLMELİ...)