Mutluyum derken?

14 şubat tarihini her kaıdın heyecanla bekler. Sabah erkenden yeni bir ruh açıklığıyla evinin düzenini, görünüşünün güzelliğini tazeler. Çalan kapıya, telefona hızla koşar, belki kuryeden bir demet çiçek, telefonundan en letafetli kelimeler okuyabilir diye.

Akşam eve dönen kocasının elindeki poşetlere bakar "acaba bu poşetin içinde bana özel bir hediye varmı" diye kalbinden geçirir.

Çoğu erkekler bu tür incelikleri farketmez. Eve girdiği gibi "açlıktan ölüyorum, yemeye ne pişirdin?" diye her zamankı soruyu sorar.

Oysa, hiç beklentileri boşa çıkmış kadınları dinlediniz mi? Kalbinden geçenleri anlattı mı hiç?

Ne güzel bir senaryo olur, bir bilseniz.

Mesela, ben sabah erkenden güzel bir aşk itirafı eden kocamın, daha sonra kurye ile güzel bir çiçek buketi göndermesini, akşam ise başbaşa kala bileceğimiz bir ortamı oluşturacak restoranda, mum ışışğnda hafif yemek sofrasını düşlemiştim.
Maalesef bunların hiç birisi olmadı. Günün bitmesine az kalmış, akşam saatlerinde sade bir kutlama mesajı aldım.

Yine sağolsun. Bunu da yapmayan kocalar var.

Ben bir de böyle bir günde bile eşinden dayak, küfür yeyen kadınları düşünüyorum. O kadınlar bekarken nasıl bir mutlu evlilik düşlemiş, aile yuvası kuracakları için nasıl da heyecanlanmışlardı.

Sabahtan akşama kadar çoluğunun-çocuğunun eğitimini, evinin düzenini yapan o kadınlar, çok daha büyük kutlamalara layıklar.

Keşke bir kez olsun bu erkekler de böyle ince makamları düşüne bilselerdi...