Naile Erdaş' ı biz öldürdük; bebeğini biz öksüz bıraktık!...

Naile Erdaş Van' ın Başkale İlçesi' nde doğmuş ve onbeş yaşına kadar yaşamasına izin verilmiş. Oralar mahrumiyet yerleri, oralar da yaşayanlar da zaten yaşıyor sayılmaz ki... Ölmüş de kurtulmuş garip; ama ecel ile ama ecelsiz...

Naile daha on dördündeyken tecavüze uğruyor, korkuyor, susuyor, ölümü kandırıyor bir süreliğine; karnındaki bebek korkmuyor büyüyor. Sancılar Naile'yi hastaneye gitmek zorunda bırakıyor. Bebek dünyaya geliyor; yalnızca bebek dünyaya gelmiyor korku gizlendiği yerden ortaya çıkıyor, susukunluk sona eriyor, kandırılan ölüm ortaya çıkıyor. Naile masum ama korku büyük, ölüm gerçek ve hep yanıbaşında. Naile ölümü değil kendini kandırmıştı sadece, içinden kimbilir neler geçiriyordu:

''Benim bir suçum yok ki... Ben ailemin başı belaya girmesin diye gizledim olanları... Bebeğin suçu yok ki... Belki de bebeği severler,beni de bana kötülüğü yapanla evlendirirler... Bana tecavüz edeni öldürürler; beni ve bebeği kabul ederler... Kıymazlar bana da, bebeğe de...'' Uğradığı travmayla nasıl yaşadı, nasıl uyudu, ne yedi, ne içti ve içinde bir bebeğinin olduğunu farkedince, geçen o dokuz ay boyunca Naile kim bilir neler yaptı, neler düşündü; yaz ki koca bir roman, düşün ki koca bir kabus... Bir çocuğun yaşadığı en ağır işkence. Feodal işkence... O en acımasız feodal işkenceyi yaşadı Naile.

Naile Erdaş on beş yaşında doğup büyüdüğü Van'ın Başkale İlçesi'nde tecavüze uğradı; tecavüzden dokuz ay sonra bebek dünyaya geldi; durum anlaşılınca da Naile Erdaş ağabeyi Bahri Erdaş tarafından öldürüldü.

Naile Erdaş'ın oyuncakları olmuş muydu acaba? Elma, portakal, muz, çikolata yemiş miydi acaba?.. Cebinde kendisi için alış-veriş edecek kadar parası olmuş muydu? Çok beğendiği bir giysiyi kendisine alabilmiş miydi? Yaş günü yapılmış mıydı? Şiirler okumuş, şiirler yazmış mıydı? Birini o da sevmiş miydi; onun da dünyalar kadar hayalleri var mıydı?..

Körpecik bir kızımızı daha biz öldürdük. Feodaliteyle savaşmadık ki... ''Cumhuriyete kanat gerenler'e kıydık; onların vatana, millete kol-kanat germelerine izin vermedik ki... Öğretmen Sıdıka Avar'ı bile tanımadık çoğumuz; o 'Dağ Çiçeklerim' dediği Naile Erdaşlar için neler yapmıştı; bilmedik. Yeni Sıdıka Avarlara izin vermedik. Daha neler yapmadık ki.."

Yurt dışından ''çocuk bakıcısı'' adı altında kadınlar getirdik; demir kapılı apartmanlarda hapsettik, bedenlerini sattık onların... Unuttuk Türklüğümüzü de Müslümanlığımızı da... Kendi kadınımız mı yalnızca namusumuz? Biz Türkler bunları da mı yapacaktık? Bize yakışmadı; yapmayacaktık bunların hiçbirini... Kötü olan hiçbir şey Türk'e ve Türk yurduna yakışmaz!..

Kadın haklarında geriye gittik. Tecavüz çok ağır bir suç; kadına yapılan en adi saldırı; en affedilmez şiddet ve bir o kadar da insanlık suçu. Sulandırdık bu suçu, cezası caydırıcı değil... Caydırıcı olsa belki Naile Erdaş da bu şiddete maruz kalmazdı. Çok yazık oldu Naile'ye, ağabeyine, bebeğe ve o ağır feodaliteyi yaşayanlara...

Naile'nin bebeğine sahip çıkacak elbet bir insanüstü yuırttaş; mezarından kalkıp at sırtında yeniden köy köy dolaşıp okula getirecek Sıdıka Avar öğretmen; Naile'nin bebeğini... El sallayacak bizlere o de okuyup umuıt olunca; bu yurda bu millete. Cumhuriyet bunu yapıyordu, sarıyordu acıları kocaman idealler oluyordu acılar... Yapamaz mıyız aynısını?... Bakın, Atatürk bize bakıyor her zamanki gibi... Cepheye mermi taşıyan kadınlar da yanında...

Hep birlikte kol-kanat gerelim Nailelere...

Yazık olmasın kızlarımıza, oğul-uşağımıza, ağabeylere, emmilere; milletimize...

Baktınız mı, bakabildiniz mi sıskacık cansız bedenine Naile'nin; biz öldürmedik mi Naile'yi; annesiz bırakmadık mı Naile'nin bebeğini daha yedi günlükken... Atatürk orada işte karşımızda; biz Naile'nin cansız bedenine bakamasak bile Atatürk bize bakıyor ''Yazıklar olsun size ey Türk milleti'' dercesine... Böyle mi olmalıydık, on beş yaşındaki Nailelerin öldürüldüğü ülke mi olmalıydık.

Nur içinde yat sevgili Naile, yaşatamadık seni affet bizi!...