Nasıl başlasam!

Son birkaç yıldan beri ülkemin geleceğiyle ilgili endişe ve kaygılarım zirve yapmış durumda. Öyle ki; ülke meseleleri ve geleceğin pek aydınlık gözükmemesi sebebiyle depresyon gibi bir tecrübe bile edindim diyebilirim. Ve ilk antidepresan ilacımı da Psikiatrist eniştemin ısrarıyla bu sebeple aldım. Bu açıklamam eminim pek çok kişi tarafından “Hadi canım, depresyon için böyle bir sebep olamaz” gibi tepkiler alabilirim.

50 yaşına merdiven dayamış, yurt içi ve yurt dışı olmak üzere, kamu sektöründe farklı bakanlıklarda, bakanlarla bire bir çalışmış, kamunun zaaflarını görmüş ve tüm organlarına girmiş virüslerle muhatap olmuş, fakat bir türlü antibiyotik uygulanmasına şahit olamamış, yetkisi dahilindeki işleri bile “Standartları aşırı derecede yükselttiği” sebebiyle üst makamlara şikayet edilmiş, özel yaşamını işine feda etmiş bir vatandaş iseniz eğer; depresyon için daha geçerli bir sebep bulamazsınız.

Birşeylerin yanlış gittiğini görüyorsam eğer bunu birileriyle paylaşmam gerektiğinden hareketle, kolay ve yaygın olması sebebiyle twitter’ın cazibesine kapılarak bir hesap edindim ve düzenle muhalif görüşlerimi paylaşmaya çalıştım. Bir süre sonra sınırlı sayıda karakter ile kendimi ifade edemediğimi fark ettim ve blog açmaya karar verdim.

Bloglarımda, bir zamanlar etik bulunmayan düşünce, davranış ve tutumların, toplum önderleri, siyasetçiler, küresel güçler, medya tarafından bilerek ya da bilmeyerek bir potada eritilmesine ve yeni bir konseptle zamanın ruhuna uygun davranış kalıpları olarak topluma sunulmasının etkilerini işlemeye çalışacağım. Bir karınca misali gücümün yettiğince, insanı “insan” yapan değerlerin hatırlanmasına, insan olmanın gereklerini içselleştirmiş ruhen ve fiziksel sağlıklı nesiller yetişmesine katkım olursa ne mutlu bana ve bana bu fırsatı yaratanlara. Kısaca ne mutlu bize....

Bizlere “iyi şanslar” diliyorum.