Ne cebimde üzüm var, ne de yüreğimde mutluluk...

Dört yaşımda

Annem üzüm doldurdu cebime

Sokaklar benimdi

Yüreğimde mutluluk . .

Altı yaşımda

Çarşının yolunu buldum.

Cebimde üzüm,

Elimde arkadaşımın eli . .

Babamdan önce

Leblebici amca kucakladı bizi

Cebimdeki üzümler  karıştı leblebiye.

Yirmi yaşımda İstanbul'da

Beyazıt Meydanında

Ahmet'i buldum düşünceler denizinde.

Yol parası yokmuş.

Gidemiyormuş memleketimiz Uşak'a . .

Bölüştüm üzüm leblebi örneği,

Cebimdeki parayı.

Otuz yaşımda

Nuran'la tanıştım  Bornova'da

Cebimde üzüm, elimde arkadaşım olan kızmış.

Amcası Ahmet anlatmış bunları.

Yetmiş yaşımda

Nuran'la karşılaştım yeniden.

Geçmişini anlattı bu kez.

Aslında; Anasının adı Rojin,

Babasının adı Baran'mış

Yıllarca saklamışlar bunu. . .

Kendi de değiştirmiş ismini

Berfu olmuş . .

Esenleştik.

Ayrıldık.

Ne cebimde üzüm vardı,

Ne de yüreğimde  mutluluk . . .

Yılmaz SUNUCU

12 Mayıs 2014  Bigadiç