Ne kadar deli varsa dünyaya doldurmuşlar, çıkıp gidecek bir yer de yok!

O kadar çok şey var ki yazılacak, o kadar çok şey! Apo gündemini mi yazmalı, yozlaşmadan bir türlü kurtulamayan yapay kent kültürünü mü, kızımın okulunda debelenip duran sonradan görme bir kaç kadının ruh halini mi, çürümüş ama kocaman ülkede çözüm üretecek birilerinin çıkamadığı eğitim sistemini mi, toplumun zır cahil halini mi, sözde şaha kalkmış ekonominin gidişini mi, aileler, akrabalar, dünürler arasındaki iletişimin ne kadar da yorucu ve lüzumsuzluklarla dolu olduğunu mu?............... o kadaaaar çok şey var ki!

Apartman hayatındaki komşuların uyumsuzluğunu anlatmak bile onlarca satıra sığmaz. Oysa ben, sıkmadan, çok konuyu dağıtmadan, zaten okumaktan hoşlanmayan insanımıza eziyet eder hale gelmekten çekindiğim için, az ve öz yazmaktan yanayım.

Birgün internette gördüğüm bir konuyu oğlumla paylaştım (uzak doğuda bir yerlerde -Endonezya- köylüler ölülerini gömmek yerine tabutlarının içinde saklıyorlarmış ve yılda bir defa tabuttan çıkartıp giydirerek fotoğraflar çekiniyorlar ve sözde o ölen kişiyi unutmadıklarını ispat ediyorlarmış. Üstelik ölü kocasını ayağa dikip onunla sarmaş dolaş poz veren köylü kadının fotoğrafları vardı yazının ekinde) 

Oğlumun konuya yorumu bir hayli hoşuma gitti doğrusu.

"Ne kadar deli var, dünyaya doldurmuşlar, çıkıp gidecek bir yer de yok!!"