Neden bibirimize tahammül edemez olduk?

Geçen hafta tam bir vahşet haberi duyuruldu ne yazık ki. Çok kısa olarak haber şöyleydi.
“Zonguldak'ın Çaycuma İlçesi'ne bağlı Çayır Köyü'nde Şafak Köksal, geçimsizlik nedeniyle evini terk edip babaocağına dönen eşi ile ailesini katletti. Şafak Köksal, kayınpederi ve kayınvalidesi ile iki baldızını ormanda pusu kurarak, eşi ve kayınvalidesini ise evlerinde kurşunlayarak öldürdü. Sebep ayrılma aşamasnda çocuğunu görememesi, maddi sıkntılar vs vs.”

Elbette hiçbir gerekçe yapılanları asla haklı çıkarmaz. Aile içi şiddetin en çarpıcı örneği.

Peki sadece aile içinde mi oluyor şiddet?

Trafikte de oluyor. Yol vermeyeni çekip silahla vuran, park yeri kavgası sonucu birbirleri ile şiddetli kavgaya tutuşanları duyuyoruz.

Is hayatında oluyor. Bu kadar abartı boyutlara ulaşmadan psikolojik şiddet uygulanıyor.

Okulda oluyor. Işte çok yakında yaşanan bir örnek “Tartıştığı arkadaşını sıranın önüne geçiren İ.O.T.’ye öfkelenen D.C.K. küfür etti. Bunun üzerine İ.O.T., iddiaya göre D.C.K.’yı boş bir sınıfa götürüp boğazını sıktı, kafasını sallayıp tokatladı.“

Çok çeşitli konularda bir birimize tahammül edemiyor ve tepki veriyoruz, çok sert tepki veriyoruz. Neden tahammül edemiyoruz diye düşündüğümde bir kaç şey geldi aklıma hemen sıralamak isterim.

* Birbirimize güvenimiz tam değil.
* Olaylar ve insanlar ile ilgili ön yargılarımız, genellemelerimiz var.
* Sabredemiyoruz.
* Egomuzu dizginleyemiyoruz. (ah amygdala ahhh!!)
* Herşey bizim kafamızdaki gibi olsun, herkes istediğimiz gibi davransın istiyoruz.
* Birbirimize saygımızı çok kolay yitiriyoruz.

Haftanın ilk günü çok kara bir tablo mu oldu?
Yooo umutsuzluk yok ama değil mi?
Her şey sadece ve sadece bizim elimizde “kendi kendimizin efendisi olmayı” becerebildiğimizde, tanrının bize vermiş olduğu “seçme özgürlüğü”nü kullandığımızda herşey çok daha güzel olacak.
Gelin bu hafta birbirimize daha hoşgörülü, daha yardımcı, daha az suçlayan olalım.
Ne dersiniz?
Iyi haftalar dilerim.