Nereden buldun o kediyi!

O sabah da her sabah olan şeyler süregelmişti. Kahvaltı ardından koca işe, çocuklar okula yollanmış.

Sofra toplanmış ve ardından evde yine bir temizlik telaşı başlamıştı. Derken kapı önünden gelen sesler annenin temizlik ritüelini sekteye uğrattı. Kapıya yöneldi. Kendini o kadar temizliğe kaptırmıştı ki saatler geçmiş çocuklar okuldan gelmişti. Bu durum ne evin annesi için ne de çocuklar için şaşırtıcıydı.

Ama bu sefer bir şeyler farklıydı. Çocuklar eli boş gelmemişti!
‘‘Aman Allah’ım bu da ne? Nereden buldunuz o kediyi çabuk götürün buradan..! ’’

Nereden buldun o kediyi çabuk götür onu buradan!
Lafını duyarak büyüyen çocukların memleketindeyiz;

Hayvanı pis gören sabahtan akşama kadar ev temizleme ritüellerini asla aksatmayan titiz analar memleketi!
Çocukların ikna çabaları vermez sonuç!

‘‘Evde hayvan olmaz! Hemen o pis hayvanı götürüyorsun’’ ile sonlanır diyalog, anne son sözünü söylemiş, çocuk komutu almıştır.

Kurtulur kediden…

Sonrası mı?

Artık hayvanları değersiz gören çocuklar!
Artık hayvanları her türlü şiddet içeren oyunlarına alet eden çocuklar!
Artık hayvanlarla  empati kuramayan çocuklar!

Ve geçer yıllar…
Büyür çocuklar!
Aynen aktarılır doğru bilinen yanlışlar:
‘‘Hayvan pistir’’
‘‘Evde hayvan olmaz’’
‘‘Ev temiz tutulur!’’
Öğretiler zihinlere hâkim olur.
Hatta daha da ileri gider!
Evinde hayvan istememekle kalmaz!
Sokağında da istemez
Yetmez
Komşusunun evine, bahçesine de dil uzatır
Yetmez
Belediyeler aranır
Azrailliğe soyunulur…
Adeta ant içerler tatmadıkları sevgiyi tattırmamaya!