Neredesin öğretmenim?

Karlı dağların ardında benden çok uzaklarda,
hep gökkuşağı rengini yansıtan sevgilerin, aşkların anlatılmasıydı o.

Adı “BAHAR”...

O geldiği zaman güneş doğar, ışıklar bir yelpazeyi aratmazdı…

Her daim yaz kış;

Dört mevsim "BAHAR" ...

Yüz hatları olgunluğunun simgesiydi; yüreğinin olgunluğu adeta bu çizgilere yansımıştı.

Ya o, ya o anlam dolu bakışları; Bir kere baktım mı tüm dünya emsali görülmemiş bir mevsim yaşardı…

Peki kaşları; Kaşları o zifiri gecedeki hilâlin güzelliğinden güzeldi, yay gibi...

İnsan ona baktığı zaman yaratılışların en mükemmeline şahit olurdu !

Cümlelerin tükendiği yerde sadece gözlerine bakmak kâfiydi; çünkü o gözler bir ilham kaynağıydı…

Her yağmurdan sonra çıkar, en koyu mavilikleri yüreğinde barındırır, en saf sevgiyi hak eder ve o her yazdan önce gelirdi…

Çünkü o; göktü, gökyüzüydü...

Çünkü o; sınırsız duyguları barındıran maviydi; ama en önemlisi yasamın sınırlılığını andıran “BAHAR” idi.

Ruhu... Peki ruhu; Karanlık gecenin sabaha menzil olduğu ilk görüntü kadar parlaktı, pas parlak...

En ufak bir pürüz bulmak imkânsızdı onda, ruhu eşsizdi...

Büyükle büyük küçükle küçüktü adeta.

Sınırsız eğlenebilirdiniz onun yanında ya da sınırsız ağlayabilirdiniz.

Her daim uzatırdı size omzunu ve siz içinizi kaplayan o ehemmiyet duygusuyla hiç oradan kalkmak istemezdiniz.

Onun da vardı elbet bir kusuru. Belki kusurların en büyüğü, belki en kutsalıydı...
Onu bu kadar çok sevmeme belki bu sebepti;

O, denizlerin, dağların oraya bir değil bin engelin girdiği bir yerde benden çok uzaktaydı.

İşte hep bunu severdim; benden, sevdiklerin göç etmiş bir kuş misali hep uzaklardaydı o.

Ama o asla yılmazdı, yıldıramazdınız onu asla.

Yaşam onunla güzel, onunla renkli ve ruhum onun ezgileriyle ritimliydi.

Yasamanın ve var olmanın en güzel kanıtıydı o…

Yalnızlık duygusunun noktalandığı, sevginin şaha çıktığı yerdeydi o...

DÖNEMİNİN EN YAKIŞIKLISI, EN GÜZELİ…

Ama her şeyden evvel bir “ÖĞRETMEN” di o…

Kemosmalist
2007/Kasım-İstanbul