Neyim ben?

00.35 Adalya.

Düşünüyorum da neler yaşıyoruz neler hissediyoruz. Niye daha önce böyle değildik neden böyle oldu birden? Bazen kendimi tanıyamıyorum. Neyim ben? Daha doğrusu ne yapıyorum ben? Bahçede gül yetiştirmek ne kadar da zormuş!!! Ya dikenleri canımı yakarsa, sanırım acıktım yoksa böyle cümleler kurmazdım.

Yoldayım yine. Ankara-Burdur yolu ne kadar da zevkli. Eşimin yanına gidiyorum.

Akıp giden sokak lambaları beni, uzaklara, yaşanası yarınlara götürüyor. Üşüyorum. Camın soğukluğu içimi dondurmaya fazlasıyla yetiyor. Kimim ben diye düşünmeye devam ederek yol akıp gidiyor. Önümde oturan küçük Efe'nin sesleri beni kendime getiriyor. Koltuğun kenarından parmaklarımı tutmaya çalışması, beni tarifi edilmez duygulara götürüyordu. Tek olmadığımı nasıl da hissettirdi bana! O sıra aklıma Mevlana'nı şu sözleri geldi :"Aziz Dost! Sen, tek bir kişi değilsin; sen, bir âlemsin! Sen derin ve çok büyük bir denizsin. Ey insanı-ı kâmil! O senin muazzam varlığın, belki dokuz yüz kattır; dibi, kıyısı olamayan bir denizdir. Yüzlerce âlem, o denizde gark olup gitmiştir!" 

Saat 02.15 sularında Burdur beni o tatlı gülümsemesiyle karşıladı. Bu hoş yolculuğun üstüne tatlı bir uyku beni bekliyordu.