O anı...

Yaşadığımız anlarda anılar biriktiririz biz, asla silemeyeceğimiz, hep bizimle kalacak, bir uzvumuz gibi yaşayacak ve bizimle toprağa gelecek olan anılar.
Gece, sessizliği, sinsiliği, bilinmezliği, sihri ve gizemiyle, yaşamın en ince yerine kadar sızmıştı. Gece, bu şehrin çirkinliklerini, gizemini, kalleş pususunu, günahları gizleyen bir yorgan gibi örtmüş, zifiri karanlıkta hüküm sürerken.
Ben, döndüm sağıma döndüm soluma, kaçan uykumun peşinden koşarken, araya anılarım girdi. Kimi sevince ait, kimi üzüntüye ait, kimi ise yaşanmamış düşünceye ait, fark ettim ki düşüncenin de bir anısı varmış, hayallerin anıları…
Anılarım çelme takarak düşürdüler beni. Ne çok anı, ne çok koku… Meğer her anının da bir kokusu varmış. Bir anının altından, bin anı hortladı, üşüştüler, üzerime ipini sapını koparan geldi. Hesap sormaya başladılar anılar.

Kimi anılar gururla ve haklılıkla sevince boyadı beni, rengarenk. Kimi anılar ise pişmanlıklar ve keşkeler ile siyaha boyadı beni, kopkoyu.

Hatalarımı sırtıma kamçı, yüzüme tokat olarak vurdular. Ne çok hesap sordular gecenin sırlarla yüklü tenhalığında sıkıştırarak.

Anılar pata küte hesap sorarken, ben şafağı iple çektim. Güneşin ilk ışıklarını gören anılar, sinsice ve tehditkar bir halde, yanlarına getirdikleri kokuları da alıp yerlerine kıvrıldılar.

Offfff...

Hadi uyumalı. Ne demiş şair;

''Uyuyalım...Hiç bir şey olmazsa, sabah olur.''