O çok huzurlu İskandinav Ülkeleri

İskandinav ülkeleri barışın ve huzur sembolü ülkeler olarak adlandırılıyor. İsveç, Norveç, Danimarka, Finlandiya… Ayrıca İzlanda ve Foreo Adaları.

Bu ülkelerden sıklıkla yaşam şartları, eğitim kalitesi, sosyal haklar ile bağlantılı konularda bahsedilir.

Norveç petrol dışında balıkçılıkla zenginleşmiş bir ülke. Türkiye ile kıyaslanması bile hata benim gözümde.

İskandinav ülkelerine özenirken, orada ki hakları isteyip isyan ederken objektif bakıyor muyuz acaba?

Sonuçta nüfus açısından baktığınızda neredeyse İskandinav Ülkelerinin toplamındaki nüfus Türkiye’de.

Herkes refah ve ferah içerisinde yaşamak ister ancak biraz da şartların her açıdan düşünülmesi gerekiyor.

Belli bir düzenin oturtulması, toplumun gerekli hassasiyeti göstermesi gereken konulara eğilmesi tabiî şart ancak dış ülkelerde hayatın çok da güllük gülistanlık görünmesi pek inandırıcı gelmiyor.

Bir kere düşünelim; neden en çok intihar girişimi bu ülkelerden çıkıyor?

Hani çok mutlular ya, hani bolluk ve huzur içindeler ya?

Ruhsal dengesizlikler neden peki? Rahatlıkları karşısında yapacak bir şey kalmıyor, ona buna saldırıyor ya da sıkılıp kendilerini mi öldürüyorlar?

O çok çiçek bahçesi gibi görünen ülkelerde mevsimin sürekli kasvetli modu ile seyir etmesi insanların üzerinde ters etki yaratıyor.

Demek bize fazlasıyla huzurlu görünen insanlar iç dünyalarında büyük bir handikap yaşıyorlar.

Yurt dışında yaşayan, haklarından faydalanan arkadaşlarımın çoğu Türkiye’ye geldiğinde geri dönmek istemediklerinden bahsediyorlar.

Maddi olanaklar ülkemizde zor olabilir, çalışmalarımızın tam karşılığını alamıyor olabiliriz. Ancak Türkiye’nin her ilinde sahip olmak istediğimiz huzuru bir şekilde bulabiliyoruz.

İstanbul’un kozmopolit temposundan sıkıldığımızda, iki saatlik bir araba yolculuğu ile sakinliğe kaçabiliyoruz.

Tarihi güzellikleri karşısında büyülenip, saatlerce kız kulesine dalabiliyoruz.

Buna verebileceğim o kadar çok örnek var ki…

O zaman biraz da farklı açıdan bakmayı bilmeliyiz.

Özenmeyi adet haline getirmiş, biz de olmayan ne varsa onları görür olmuşuz.

Ancak imrendiğimiz sükûneti yeri geldiğinde önce bizler bozuyoruz.

Dolayısıyla hep başkaları, hep başka hayatlar derken bazen içinde bulunduğumuz güzelliklerin farkına varamıyor, haksızlık ediyoruz.