Kim böyle çıkarsız sevecek seni?

Emek vermek.

Hem de öyle böyle değil, doğduğun andan itibaren yanı başında bir dua, arkanda bir dağ olmak. Daha da ötesi canını feda edecek kadar sevgisine sahip çıkıp, seni ömürlük sevmeye hevesli olmak.

İçinden gelerek her sıkıştığın anda yanında belirmek, sen anne-baba olsan da seni hep ilk günkü bebeksi kokunla hatırlayıp, hayatın sorumlulukları ne kadar ağır olursa olsun, kendini yanlarında hep çocuk hissedeceğin liman olmak.

Hep konuşurum yakınlarımla, anne-baba olmak emekliliği gelmeyen meslek. Kimileri külfet gibi görse de, zevkle hakkını veren bir anne-baba çocuklar, yetişkinler için bulunmaz nimet.

Duası olduğu gibi bedduası da kabul, incitilmemesi, kırılıp dökülmemesi gereken hediyelerimiz. Hoş hangi anne babanın dili varıyor ki beddua etmeye.

Ancak birde içinin yanması vardır hani. Dili söylemese de kalbi susmaz. İçsel çığlıklarıdır kırgınlıkları. Yine de ulu orta yermezler evlatlarını.

Kırgınlıkları içlerinde bir yaradır. Hiç kapanmayan, sürekli kanayan.

O küçük beden büyümüştür artık ve emeklerinin karşılığını verecektir. Kırarak, inciterek ya da severek, sahiplenerek.

Görmüyor muyuz örneklerini? Görüyoruz elbet. Bazen bir başkasının derdini yükleniyoruz omuzlarımıza. Ondan çok kırılıyoruz uğradığı haksızlığa ve vefasızlığa.

“İnsan eti ağırdır” derdi babam eskiden. Anlamazmışım. Öyle oluyormuş. On evladı bir yere sığdıran anne-baba, on evlat tarafından bir yerlere sığdırılamıyormuş.

Çınar Ağacı filmini anımsadım sabah. Eminönü, Karaköy taraflarında eski eşya satan yerlerden birinin vitrininde gramofon görmemle başladı filmi anımsayışım.

Hani emekli eğitimci olan annenin gramofonu elinde oradan oraya savruluşu, en sonunda huzur evine yerleşmesi vardı. İzleyenler bilirler o film bizleri çok ağlattı. Ama ne kadar düşündürdü bilinmez.

Anne baba duasının hayatın üzerinde koruyucu kalkan etkisi olduğu düşünürüm hep. Ağızlarından dökülmese bile kalplerinde “senden razı” olmaları önemlidir.

Kırılmamaları önemlidir!

Varlıklarına saygı ve sevgiyle sahip çıkmak önemlidir!

Eş, dost, arkadaş her zaman birkaç tane olabilir. Zamanla yer değişip hayatımızdan çıkabilir. Ya anne baba?

Onlar kadar çıkarsız, koşulsuz, menfaatsiz seven kimdir?