O şimdi aramızda (Birinci Bölüm)

Kazanabildiğin kadarını kazanırsın, kaybettiklerin içinde oturup ağlarsın. 

İşte hayat bu. 

Bazılarının gözünden gözyaşı hiç eksik olmaz. Sanki kaderleri acı ile yazılmış bir destandır. Destanın başkahramanı ise şöyle der. 

“Ne yapalım kader.” 

Aslında kader dediğimiz şey; toplu iğne başı gibi küçük, nice olaydan örülmüş bir zincir gibidir. Bu zincir insanı hayatı boyunca bağlar. İşte kahramanımız, hadi adına Bay M diyelim. Aslında Bay M kimdi? Bir sabah uyandı, aynanın karşısına geçti ve gözlerinin içine bakarak tam da bu soruyu sordu. 

“Sen aslında kimsin?” 

Aldığı cevap karşısında bir hayli şaşırdı. Kimliğini sorgulamak acı çeken insanlara özgü bir davranış biçimidir. Onlar kendi kimliklerine sahip çıkarlar. Kendilerine sadık kişiler kaybetmenin acısını ta yüreklerinde hissetseler de, kazandıkları temiz bir yürektir. Temiz yürekli insanların o çok bilinen ışıltısı yüzlerine yansır. 

Bay M, o sabah aynanın karşısında yüzündeki ışıltıyı seyrederken, hemen birkaç sokak ötede başka birisi, elinde kocaman bir bıçakla Bay M’yi bekliyordu. Bay M’yi bekleyen kişi oldukça tedirgindi. O da tıpkı Bay M, gibi o sabah aynanın karşısına geçmiş, prova yapmıştı. Bu bir ölüm provasıydı. Elindeki bıçağı öldüreceği adama nasıl saplayacağını defalarca tecrübe etmişti. 

Cinayet, bir cinnet haliyle işlenmemişse, çeşitli planların ve programların sonucu ortaya çıkmış bir suç biçimidir. Öldüren genellikle ölenin bu cezayı hak ettiğini düşünür. 

Asla pişman olmazlar. 

Pişmanlık güçlü insanlara özgü bir duygu halidir. Ölenler güçlü ve masumdurlar çoğu kez. Öldürenler ise suçlu ve güçsüz. 

Cinayet güçsüzlerin kendini güçlü hissetme biçimidir. 

Katiller, öldürene kadar tedirginlik hissederler. Cinayeti işlediklerinde ise tedirginlik zafer sarhoşluğuna dönüşür.