Öğrencisi kalp hastası

Dün dosyalarımı karıştırırken , dosyalarımın içinde sakladığım eski Hürriyet Gazetesi gözüme ilişti. Baktım şöyle yazıyordu: ÖĞRETMENLİĞİN EN GÜZEL ÖRNEĞİNİ VERDİ NAHİDE ÇELEBİ.

Kalp hastası olan öğrencisini kalp ameliyatı için çevre ve kendi imkânları ile Fethiye’den, Ankara Hacettepe Hastanesine getirdi.”  Diye devam eden Hürriyet Gazetesindeki yazı. Yıllar öncesindeki anıma götürdü beni. Yıl 1987 Fethiye’de İtfaiye Binasında, Ticaret Lisesi eğitim ve öğretim veriyor. Lise son sınıf öğrencilerimle bir şubede dersteyim. Dersin ortasında öğrencilerimden birisi fenalaştı. (ismini vermek istemiyorum) Hemen yakınımızdaki Devlet Hastanesine götürdük. Tetkiklerinde kalp kapakçıklarında sorun vardı ve o hastanede yapılma imkânı yoktu. O ameliyatın Ankara Hacettepe Hastanesinde yapılması gerekiyordu. Öğrencimiz okul yardımı ile okuyan birisiydi. Fethiye’nin dağ köylerinde oturan annesi ve küçük kardeşlerinden başka kimsesi yoktu. O tarihlerde Fethiye Limanına FİYORİTA isimli muazzam bir gemi gelmişti. Herkes gemiyi gezmek için sıraya girmişti. Her katı ayrı bir renkte şahane bir gemiydi. Rahmetli Müdürümüz ve öğretmen arkadaşlarımızla o gemide öğrencimiz için, çaylı bir toplantı yapmaya karar verdik. Elde edilecek gelir, öğrencimizin ameliyat parasına katkı olacaktı. Okul öğrencilerimizin annelerini toplayıp yardımcı olmalarını, o gün, herkes imkânı nispetinde çaya gelirken 1 tepsi tatlı veya tuzlu kurabiyelerle getirmelerini rica ettik. Sağ olsunlar çok yardımcı oldular. Satışa çıkarttığımız çay biletlerinden epeyce para temin ettik. Sömestr tatilinde, öğrencimi alıp, Ankara Hacettepe Hastanesine yatırdım. Daha önce Milletvekili dostlarımızın telefon etmeleri ile O yıllardaki Başhekim Bey çok yardımcı oldu. Hürriyet gazetesi kalp kapacıklarını aldı ve öğrencimiz ameliyata girdi. Ameliyathane önünde anneler, babalar, eşler, akrabalar hastalarını bekliyorlar. Beklerken sohbet ediyorlar. Onlardan birisi: “hanımefendi siz kimi bekliyorsunuz? Eşiniz mi, çocuğunuz mu, kim var içeride” diyince, ben: “öğrencim var, oda benim çocuğum sayılır.” Dedim. Bayan başladı övgü dolu sözlere. O arada haber geldi; Halam vefat etmişti, cenazesinde bulunmam istendi. Bana emek verip büyüten rahmetli halacığım vefat etmişti. “Halam gitti Allah rahmet etsin, içerideki çocuğumu bırakamam” diyerek hıçkırıklara boğuldum. Üzüntü ile sevincin aynı günde yaşanması. Yaşam bu işte. Tam on beş gün özel bir odada öğrencimin başında kaldım. Çok şükür iyileşince alıp okulumuza getirdim. Mezun olup Ankara Gazi Üniversitesini kazandı, yine çevre yardımları ile okudu, Meslek Dersleri öğretmeni oldu. O arada okulumuz, deniz kenarında, Fethiye Otelcilik ve Turizm Meslek Lisesine taşındı. Onun bu güzel okula tayinini yaptırdık. Evlendi, yavruları oldu, mutlu bir yaşamı var. O da öğrencilerini yetiştiriyor. Buradan değerli öğrencim ve Öğretmenime selam, sevgi ve başarılar dileyerek gözlerinden öpüyorum.

24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜ tüm öğretmenlerimize kutlu olsun.

Aşağıda, “Benim Adım Öğretmen Soyadım Vatan “ isimli şiirimden 2 dörtlüğümü yazıyorum.

Anne, arkadaş oldum, dertlerini açtılar,

Lisenin bahçesinde sevindiler, coştular,

Ruhum sevgiye doydu, onlarla vardım,

Benim adım öğretmen, soyadım Vatan…

Sesimi duyar mısınız canlarım benim,

Hakkındır gururlan, her yerde en güzel eserlerin,

Sahip çıkar yavruların, toprağa, bayrağa üzülmeyesin,

Senin adın öğretmen, soyadın vatan.

NAHİDE ÇELEBİ