Olduğu kadar, olmadığı kader (*)

Yaz gelince daha çok insan görüyoruz dışarıda. İlle de çocuklar, hepsi rengarenk, cicili bicili giysileri ile dolanıyor etrafta.

Hafta sonu balkondan izliyorum sokağı. Kediler ve köpekler sevinmiş, etrafları çocuk dolu. Belli ki bahar önce onlara uğramış. Unutturmuş kışı, soğuğu.

Akşam dokuza geliyor saat. Pembe elbiseli bir kız yürüyor kaldırımda, gölgesi kendinden büyük arkasında.

Bir kedi oturuyor tam karşı sokağın başında. Yavruları yanında, bakınıyor etrafa.

Sonra iki sevgili duruyor köşede. Ayrılma vakti gelmiş, bırakamıyorlar birbirlerini. Hep böyle olur ya, son dakika akıla gelir söylemediklerinin hepsi.

Sohbet uzuyor, uzuyor.

Yaz beraberinde yüreklere de getiriyor güneşin sıcaklığını.

Karşımda henüz on beşinde olan yeğenim. Yaşının aksine kocaman laflar ediyor yine. Yüzüm de gülücük aklımda soru işaretleriyle dinliyorum bende.

Ne zaman büyüdün sen böyle?

Bana lise yıllarımı anlattırıyor. Hani hiç bitmeyecekmiş gibi görünen, bittiğinde aranan o eşsiz yılları.

Adaletsizliğe tahammülünün olmadığından söz ediyor, bende hayatta adaletin kimseye eşit dağıtılmadığını söylüyorum.

Üzgün gözlerle bakıyor bana, ama yaşamın hangi evresinde olursa olsun haksızlığı, adaletsizliği tanıyacağını anlatıyorum.

Ve en önemlisinin kaderle inatlaşmamak olduğunu.

İnatlaşmaların yalnızca ruhu yorduğunu.

Şems’in söylediği gibi;

Olduğu kadar, olmadığının kader olduğunu.

Yaz akşamlarını seviyorum, daha çok sohbet ediyor insan. Bildiği, bilmediği ne varsa paylaşma ve öğrenme hevesiyle coşkulanıyor.

Karşısındakini anlarken, kendini yeniden sorguluyor.

Büyüdüğünü anlıyor.