Ölüm ne kadar çok...

Ölüm ne kadar çok!

Ne kadar, çok şavaş var dünyada.

Unutabilecek miyiz?

Dünya kan kokuyor.

Ölümün gölgesi düşüyor Filistin’e, Irak’a, Afganistan’a, Afrika’ya…

Parçalanmış cesetleriyle televizyon ekranlarından bakıyor ölüm bana, utanıyorum!

Ölüm ne kadar çok, kol geziyor dünyada…

Görebiliyor musun bebeğin gözlerdeki acıyı!

Kolları kopmuş param parça ölüleri seyrederken soruyor musun aynada resmine!

Vicdanın; ”Payım var yaşanan vahşette.” diyor mu utanarak!

Umut var o zaman doğacak güneşte.

Umutvarım.

Gazeteler de hep ölüm yazıyor!

Antalya’da testereyle doğranmış çocuğu.

Sevgilisiyle bir olup, kendi bebeğini boğazlatan anneyi.

Yazıyor, yazıyor!

Grevdeki gazetecileri.
Pembe diziler yetişsin diye köle gibi çalıştırılan sinema emekçilerini.

Hırsızlıklara susup yılbaşı kutlamak rezalettir diyen fetfabazı.

Yatak odasına havuz yaptıran sonradan görmeyi.

Hukuk adına siyasi parti sözcüsü gibi demeç veren pervasızlığı, yazıyor…

Ne kadar çok ölüm var dünyada.

Ölüm ne kadar çok.

Boğazlanan bebelerin gözlerinde yitip giden insanlığı yazıyor gazeteler.

Seki sütuna manşet Filistin!

Ölüm, ölüm, ölüm…

Uzaktan seslenmiş puşt “sivillere zarar vermeyin!” diye.

Bizimki de efeleniyor sanki koyun koyuna politikaları uygulayan benmişim gibi.

Kurtulabilir misin günahlarından!

Yazıyor gazeteler sekiz sütuna manşet!

Katliam, Filistin, ölüm…

Sonradan görme plazmasında kanal değiştiriyor vicdanı itiyor parmaklarını oysa daha dört gün önce barış konuşulmuştu, ne çabuk değişiyor dünya…

Bilmiyor ki burada nasıl kömür dağıtılıyorsa seçim kazanmak için, İsrail de kan akıtıyor şubatta yapılacak seçimi kazanmak için! O kadar basit, o kadar alçakça …