Ölüm yakışmadı Kenan

Bazı insanlar, yaşıtları bir-bir yaşam'a veda ettiğinde "Acaba sıra bana mı geliyor" diye korku sarar yüreklerine..

Bazıları da kendi ile kıyaslar ve "İyi ki benim başıma gelmedi o felaket" diye kendini teselli eder..

Ben ölümden hiç korkmuyorum çünkü öbür tarafta hesap veremeyeceğim ne bir insafsızlık, ne bir acımasızlık, ne bir vicdansızlık ve nankörlük yapmadım hiç kimseye..

Tarafıma yapılan negatif ve olumsuz eylemlere de sadece "hayvan-i eylem" olarak yorumlayıp gülüp geçtim bugüne dek..

Hem, ölüm sonrası bütün biyolojik organlar stop ettiğinden dolayı herhangi bir korku ve acı gibi duyguların yaşanamayacağına göre ölümden neden korkulur bilmem..

Yaşamın noktalanması ne zaman, nerede ve ne şekilde noktalanacağı bilinmediği için de yaşıtlarımdan biri ebediyete intikal ettiğinde "felaket" kıyaslaması'nı da yapmam..

Merhum'un güzelliklerini anımsarım, çocukluk ve gençlik yıllarını kopyalarım, tazelerim beynimde..

Tıpkı Kenan'da olduğu gibi..

Kenan, çocukluğunda çok ama çok yaramaz, hiperaktif bir arkadaşım dı..

Okul yıllarında, sınıfta neredeyse her arkadaşımızla dalaşır, problemler meydana getirir, huysuzluklar yapardı..

Benimle bir tek problem yaşamamıştır..

Öğretmenlerle de problem yaşardı.. Bir gün öğretmen'e kızıp, okul kapısı'nın cam'ını tekmeleyip ayak bileğini kestiğinde, fışkıran kan'ını avucumla durdurup, hastaneye yetiştirdiğimi ve beni "kan" tutup bayıldığımı hiç unutmam..

Bugün Kenan'ın ablasıyla taziye için görüşüğümde, kendisinden küçük olduğu halde "O bizim babamızdı" diye konuştu..

Kenan, çok yaramaz, yaramaz olduğu kadar da çok zeki ve akıllı çocuktu..

Dersleri pek önemsemez, okulu hep asardı..

Ama gördük ki, o yaramaz, haylaz Kenan gitmiş, yerine bir kız, bir erkek çocukların babası gelmiş ve ablasının-ailesinin babası olmuştu..

Ölüm hiç yakışmadı sana Kenan'cığım...