Önce İnsan

Günlerden 1 Şubat 2007. Saat 17 sıraları. Çok soğuk. Her taraf buz tutmuş. Ben işten çıkacak yeğenimi bekliyorum apartmanın önünde. Diğer binanın önünde 9-10 yaşlarında bir çocuk: "Boyacı…" diye bağırıyor titrek bir sesle. Yanına gittim. Çocuğa: "Kolay gelsin, üşümüşsün." Çocuk: "Evet abi, soğuk."

Çocuk, elindeki bayan ayakkabılarını boyamaya çalışıyor ancak, soğuktan elleri titrediği için boyayı ellerine kollarına bulaştırmış. Önündeki sandık, meyve sandıklarından yapılmış ancak, dağıldı dağılacak. "Anne ve baban ne iş yapıyor" diye sorunca. Babasının kaza geçirdiği için yatalak olduğunu annesinin ise, merdiven yıkadığını ve çoğu zaman babasıyla ilgilendiğini söyledi. Öğleden sonraları ise okula gidiyormuş.

Anlaşılan, çocuk aile bütçesine zorunlu olarak katkı sağlamaya çalışıyordu.

Çocuğun üstündeki ceket yırtılmış; gömleğin düğmeleri kopmuştu. Tam ona nasıl yardım etmem gerektiğini düşünürken birden bir ses ile irkildim: "Ne yapıyorsun sabahtan beri, senin yüzünden köpeğimi eve geç götüreceğim."

Bağıran ses apartmanın altındaki işyerinin kapısında duran bir bayana ait. Kafamı kaldırıp bakıyorum işyerinin tabelasına. "Köpek Kuaförü" yazıyor. Anlaşılan bayan köpeğini kuaföre getirmişti. Bu arada ayakkabısını boyatmıştı.

Neyse çocuk ayakkabıyı bitirdi ve götürdü. Döndüğünde sordum: "Kaça boyuyorsun". "Abi 50 kuruş ama, bayan 25 kuruş verdi. Beni beklettiğin için bu da sana çok dedi."

Bayan, kuaförden ayrıldıktan sonra içeri girdim. İlgilenen bayana "Ortalama ne kadar ücret alıyorsunuz?" diye sordum. Aldığım cevap karşısında şok oldum: 50 ytl.

Demek ki köpeğine 50 ytl ödeyebilen bayan, çocuğa 50 kuruşu fazla görmüştü…

Bu yaşantımı niye yazdım diyeceksiniz. Elbette siz biliyorsunuz… Her yaşantının bir dersi vardır insan için.

Lütfen, insanlığımızı kaybetmeyelim… Lütfen önce insan...

Hoşçakalın…

Sakın sevgisiz kalmayın...