Onurlu insanlar dilenmez!

Giriş cümlesini okuduğunuzda, birçoğunuzun aklında, sokak köşelerinde, cami önlerinde, çocuklarını istismar ederek avuç açan insanların canlandığını tahmin edebiliyorum.

Bugün değinmek istediğim konu, her insanın bir nebze de olsa yaşadığı bir durum. Kültürel yozlaşmanın yaşandığı bir toplum olma yolunda ilerlerken, bencillik karanlığında kaybolan insanların, başka insanlara yaşattığı sendromlardan bahsetmek istiyorum.

Gönlü zengin olan insanların en çok kırıldığı nokta, beyni fakir insanların tutum ve davranışlarıdır. Bencillik, hücrelerine nüfuz ettiği için, şu hayatta sadece kendileri için yaşarlar. Önce kendisi gelir. Belki bu günümüzde insana aşılanmaya çalışılan bir durumdur.

Birçok kişisel gelişimci, önce sen gelirsin sözleriyle, insanları bir boşluğa sürüklemekte, duygusuzlaştırmaktadır.

Elbette ki kişi kendini sevmeli ve kendisi ile barışık olmalıdır. Ancak bunun anlamı, bencillik kavramı değildir. Sevgiyi yüreğinde yaşatamayan insanlar, başkalarını da sevemez ve merhamet edemezler. Güçlü olmak güzeldir ancak, kalbinde merhamet ve sevgi olmadan kazanılan güç, ruhu canavarlaştırır. Ruhu canavarlaşmış insandan da korkmak gerekir.

Karşınızdaki insanın gözlerinin içine baktığınızda, hiçbir şey göremiyorsanız, biraz ellerinizi başınızın arasına alıp bir düşünmeye başlayın.

Çünkü gözler kalbin yansımasıdır. Kişinin üzüntülü mü, sıkıntılı mı ya da mutlu mu olduğunu ele veren sadece gözlerdir.

Evet, onurlu insanlar hiçbir zaman, sevgi, ilgi ya da ihtiyaçları için aman dilemez, dilenmez. Bunu karşısındaki insanların anlayıp,ona göre davranmasını isterler.

“Her dağın kendine göre bir kışı vardır” kimi bunu herkese ilan eder, kimi de içinden sadece onu anlayan tek Kudrete, Yaradan’a arz eder.

Anlayıp, anlaşılabilmek ümidiyle….