O..spu bir keman konçertosu-4

Seans 4

Nasıl oldu, anlamadım, hep onu görüyorum artık. Bir keman, inleyen, sevişen, sanki tüm sevişmelerinde üzerime boşalan bir keman. Sanki bir keman da değil, iri yarı bir adam... Onu elime aldığım anda vücudum gevşiyor, kendimden geçmeye başlıyorum. Hiç bilmediğim notalar beni çağırıyor, daha önce hiç duymadığım bir besteyi çalıyorum. Karanlıkta bir ses “Bu bizim aşkımızın şarkısı” diyor. Susuyorum.

Sonra çarmıha geriyorlar kemanımı. Her yanından kan damlıyor. Sızan kanları emiyorum. Birileri kulaklarımı kesip kemanın ayak ucuna fırlatıyor ve bir anda her şey yanmaya başlıyor. Kemanım... kulaklarım... Belki de hayatla son bağlantılarım!

Ses giderek kuvvetleniyor. “Bu da ölümün şarkısı” diyor ses, ben ağlıyorum, keman inleyerek yanıyor, midem bulanıyor, başım dönüyor, kendime gelebilmem, bu acıdan kurtulmam için psikoloğumun parmaklarını şaklatması gerekiyor.

Bir... iki... üç... şak!

GERÇEK

Annemle babamın tek çocuğuyum ben. Bu tek çocuğun bir kız olması, babamı gerçekten üzmüştür bir zamanlar. Belki de benim doğumumla uğradığı hayal kırıklığından olsa gerek, bana alışması uzun zaman aldı. Babam bana “kızım” kelimesini ilk söylediğinde ben sekiz yaşındaydım. Doğum günüm yaklaşıyordu. Bana doğum günüm için ne istediğimi sormuştu babam, cevap verememiştim. Kızını kabul etmeni istiyorum diyemezdim ki!

Babam da memur benim. Yıllarca o şehir, bu şehir dolaştıktan sonra bu sahil şehrine yerleştiğimizde çok sevinmiştim nedense. On beş yaşındaydım ve göğüslerim acı veriyordu bana. ergenliğin acısına bir de babamın kabul edemeyeceğini çok iyi bildiğim göğüslerim eklenmişti.

Babam o yıl öldü.

Cenazesi kaldırıldığı gün odama kapanıp saatlerce keman çaldım.

DEVAM EDECEK

http://alibolat.blspot.com adresinden kitaplarıma ve diğer yazılarıma ulaşabilirsiniz.