Oyun

Çocukluğuma dönüşümsün sen benim. Özlemini duyduğum tüm şımarıklıkların dışarı çıkışısın. Unutmaya yüz tuttuğum en sevdiğim oyunlarımsın.

Saklambaç oynuyorum seninle. Ebe hep benim. Seni arıyorum köşe bucak. Bir an önce bulabilmek için nasılda heyecanlanıyorum bir bilsen. Sobelemene senden çok ben seviniyorum aslında. Çıkıyorsun ya tekrar ortaya. Tekrar ebe olmak kimin umrunda?

Körebe oynuyorum seninle. Bağlamışım gözlerimi. Ordasın nasılsa biliyorum.Göremesem de, dokunamasam da, hissetmek yetiyor varlığını. Bu yüzden kendimi zorlamıyorum seni yakalamak için belki de. Uzattıkça uzatıyorum oyunu yakınımdan ayrılmaman için.

Seksek oynuyorum seninle. Çizgilerimiz belli. Çıkamıyorum dışına. Adım adım yaklaşırken sana, fırlattığım taş, attığım adım değmemeli sınırına. Biliyorum ki, ancak böyle sonsuza uzar oyunumuz.

Çocukluğuma dönüşümsün sen benim. Küsmelerim, dudak bükmelerim, en basit mutluluklara çılgınca sevinmelerimsin.