Oyuncaklarımız

Küçükken, kırmızı renkli bir bisikletim vardı. Direksiyonlu, şimdiki go-kart arabalarına benziyordu tıpkı. Yerden dört tekerlekli... Aynı bisikleti, Sunay Akın'ın İstanbul'daki oyuncak müzesinde de görmüş, taa çoçukluğuma geri dönmüştüm. Pedallarını çevire çevire müstakil evlerin olduğu, envai çeşit ağaçlarla çevrili mahallemizde sürerdim neşeyle... Erkek çocuklarına benziyordum belki ama keyfime diyecek yoktu. Teyzemin oğlu parçaladı bisikletimi, yaşına göre değildi bisikletim, dayanamadı kırıldı. Şarkı söyleyen bebeğimde aynı kaderi yaşadı bisikletimle. Hadi bak bunun pilini çıkaralım nasıl şarkı söylüyor derken bebeğimde küstü bize, bıraktı şarkı söylemeyi. Ne kadar üzülmüştüm özellikle bisikletime. Oyuncaklarımız vardı bizimde ama şimdiki çocukların ki gibi değildi elbet. Şimdi her evde düzinelerce oyuncak, çocuklardaki tatminsizliğin işareti olabilir mi acaba? Her dediklerini tamam demek, her istediklerini almak onları mutsuzlaştırıyor bence. Sabredip, kavuşmayı, bekleyip elde etmeyi öğrenemiyorlar. Her istediklerine anında kavuşmak, mutluluklarının anlık olmasına sebep oluyor. 

Geçenlerde arkadaşımın gönderdiği e-mailde 'Çocuğunuzun bencil, toplumla çatışan, uyumsuz biri olmasını istiyorsanız her istediğine evet deyin 'diyordu. Şimdilerde Amerika'da aileler haftada bir günde olsa çocuklarının gereksiz isteklerine hayır diyorlarmış. Yazıda doğruluk payı var bence. Çocuklarımıza az ama öz, eğitici ve tabii ki eğlendirici oyuncaklar almalıyız... İki gün sonra kaybolduğunda hatırlamayacağı türden değil, benim kırmızı bisikletim gibi 37 yaşında bile özlemini duyacağı türden...