Özlemin tadı

Türk Sanat Müziği koro çalışmamız vardı bugün. Ramazan arasından sonraki ilk ders.

Yoğun ve sıkışık bir gün geçirdikten sonra akşam, bir düşüncedir aldı beni; dolu kafam, yorgun ayaklarım, evde beni bekleyen bir dolu iş ile nasıl olacaktı bu ders? Gitmesem olur muydu acaba? Bir dersi asmaktan ne çıkardı ki? Hem zaten şarkıma da ısınamamıştım bir türlü. İstediğim duyguyu katamadığıma inanıyordum. Bu halde gidersem iyice fiyasko olacaktı solo performansım.

Fakat bendeniz, sorumluluk duygusundan kurtulamayarak her zamanki gibi, tuttum derneğin yolunu. Ne olursa olsundu canım, hem affımı isteyemez miydim hocamdan, böyle bir hakkım yok muydu yani? Soloya çıkmaz, koro ile birlikte okurdum diğer şarkıları.

Bir ay aradan sonra arkadaşlarmı görmek iyi geldi öncelikle. Ders başlayınca ise birden dünyam değişti. Ne günün yoğunluğu ne ayaklarımın yorgunluğu ne de evde beni bekleyen işler, hiç biri yoktu artık. Kendimi müziğin büyüsüne kaptırıp geçiş yaptım duygudan duyguya. Solo performans sıram geldiğinde önceden planladığım gibi affımı istedim hocamdan, ama planım tutmadı, mecburen çıktım sahneye. Sahne başka bir şey gerçekten, bir kere çıktın mı oraya, unutuyorsun tutukluğunu, isteksizliğini. Hocamın da eşliğiyle, üstelik ilk mikrofon deneyimimle söyledim şarkımı. Şarkım bittiğinde aldığım alkış hoşuma gitti. Arkadaşlardan birinin "Duygu katamıyorum dediğin bu muydu, pek de güzel oldu." demesiyle ise özgüvenim geri geldi. Biraz daha çalışırsam çok iyi olacağını söyledi hocam. Doğrudur, çalışırsam olacak, çünkü ben hiç çalışmadım ki aramızda kalsınsmiley

Özlemişim bu dersleri. Hızla geçen günlerin hayhuyu içerisinde, insanın kendine ne olursa olsun zaman ayırması, keyif aldığı bir faaliyetin parçası olması müthiş güzel.

Bir şeyi (birini) daha özlediğimi fark ettim bu akşam. Bu özleyiş biraz acı, biraz şaşırtıcı...

Bilgisayar ekranında akıp giden yüzlerce resimde gülümseyen, hiç değişmemiş bir yüz. Hâlâ aynı tarz, aynı duruş, en önemlisi hâlâ aynı ürkek genç kız bakışları...

Artık hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilse de insan, içindeki özlemi durduramıyor demek ki. Belki daha uzun yıllar, belki ölene kadar hiç görüşmeyeceğiz, ama sevgim bitmeyecek anlaşılan. Hiçbir kırgınlık, kızgınlık, küskünlüğün buna engel olamadığını anladım bu akşam. Çünkü gerçekten sevmişim onu.

Ve gerçek sevgi affettiriyor her şeyi.

Esen kalın