Özürdilerim

Gözlerinin altında torbalar

Göz kapaklarıysa yorgun, ıslak kirpiklerinin üstüne düşmüş

Bu kadar mı zordu yıllar?

En büyük sevgilim,

Ey büyük sevgilim!

Ölürüm akan yaşların için

Yalnızlığına ortak olamadım hiç

Özürdilerim...

Bizim çatımız hep kalabalıktı

Ama ıssızdı,

ve hiçbirimiz merhem olamadık birbirimize

Kanadıkça büyüdü yaralarımız

Biz,

Bir aileyiz.

Ama yalnız

ve ıssız...

Çok istedim ruhumdaki kara bulutlardan kurtulmayı

Anlatmayı içimdeki müthiş yalnızlığı,

Gözyaşlarımı dökecek omuz aramak yerine

Sormanı isterdim "neyin var kızım?" diye

Biz aslında hiç aile olamadık anne

Dedim ya,

Yalnızlığına ortak olmayı çok isterdim

Ama olamadım işte...

Özürdilerim anne...