Peri Kızı & Işık Prensi

Bir zamanlar bir peri kızı yaşarmış. Çoğunlukla karanlıklarda yaşar, aydınlığa sadece insanlara faydalı olabilmek için çıkarmış. Her çıkışında işini çabucak halleder, karanlık dünyasına hızlıca geri dönermiş. 

Ne çok şey olmak istermiş, ne de az. Tek isteği kendi olmakmış ve sadece bunun için yaşarmış. Zaman geçtikçe tüm kadınsı özelliklerini de yitirmiş; ne aşktan anlar olmuş, ne de duygusallıktan. Hep mantık, tek mantık varmış onun için. Hayal kurmak yasak, bir erkeğe yan gözle bakmak kadın olmaya aykırıymış ona göre. 

Derken karanlıklar gecesinin birinde, bir ışık çarpmış gözüne peri kızının. Görmezden gelmiş; "Bu zamandan sonra, bu kadar başarılı olmuşken, kendim olmuşken asla." demiş kendi kendine. Kendi ne dese ne yapsa da ışık günden güne yaklaşmaya devam etmiş. Her baktığı gece gözleri daha da kamaşmış. İş bu raddeye gelince korkmaya başlamış. Sanki tüm güçlerini kaybedecek, yine en başa başladığı yere geri dönecek sanmış. Işık da her gece daha parlak daha göz alıcı olmaya başlamış geceler geçtikçe. Hâl böyle olunca aydınlıklar vakti de düşünmeye başlamış peri kızı ışığı. Hem de eskisinden daha güzel ve korkmadan. Artık ışık vurdukça daha da canlanır olmuş peri kızı. 

Geceler sonra ışık daha da yaklaşmış ve karşı karşıya gelmişler. Gözlerini kısarak bakmış. Işık içinde ona aynı şekilde bakan Işık Prensini görmüş. Meğerse aynı durumdaymış kendisi de. Gecelerdir prense ışık saçıyor, prens de ona bakmaya yaklaşmaya korkuyormuş. Işık ona yaklaşıyor sanırken, aslında farketmeden o da prense yaklaşıyormuş. Sonra gülümsemiş prens. Şaşkın bir şekilde duran peri kızının da yüzünü bir tebessüm almış. O kör edici ışık yok olunca aradan bu kez bilerek ve isteyerek yaklaşmışlar birbirlerine. Elele tutuşarak bakmışlar birbirlerinin gözlerinin içine. O an tüm çevrelerini bir ışık sarmış ve sonsuza dek aydınlıklar içinde mutlu mesut bir şekilde yaşamışlar...