Prag ve ben

Bugün Türkiye’den ayrılışımın 56. günü, sanki yıllardır insanoğlunun en güzel eserlerinden olan bu şehirdeyim. Dışarıda serin bir hava var. Ağaçların; yavaş yavaş sarılara bürünüp dallarından ayrılan her bir yaprakla birlikte kışın yalnızlığına ne denli hüzünle teslim olduklarını, an be an gözlemliyorum odamın camından. Her geçen gün biraz daha değişen dünyamda özlemekle alışmak arasında bir hoş duygu içindeyim. Hayat bambaşka bir güzellikte buralarda; insanlar, okul, dersler, zaman ve mekân ortaklarım, her şey, herkes güzel. İnsan hayatına, doğaya, onun parçası olan her şeye, herkese duyulan imrenilesi bir saygı var… Neden bilmem yine de bir şeylerin eksik olduğunu sezinliyor yüreğim. Hiç farkında olmadığım ne güzelliklere sahipmişim meğer… Çantada keklik sandığım sevgiler; günde 5 kere ruhuma ilaç olan ezan sesi; güneşin kendi topraklarımda omuzlarıma düşen ışıkları; duymaya alıştığım sesler; görmeye alıştığım yüzler…

Gezdikçe seviyorum, sevdikçe ait oluyorum buraya. Sonra coğrafyaya kızıyorum; anlatırken meridyenleri, koordinatları, toprağın her bir meridyende her bir enlemde nasıl benzersiz koktuğunu anlatmaktan aciz kaldığı için. Nehirlerin uzunluğunu, nerelerden geçtiğini bilinmesi gerekirlerden sayarken; içine atılan aşkları, yıkıp geçtiği dünyaları anlatmayı atladığı için. Derslerin aslında ders vermekten ne kadar uzak olduğunu gördüğüm için; gerçek dersi veren en bilge öğretmene, hayata, teşekkür ederken bütün suskunluklarımı bozarak ve bütün toyluğumu geride bırakarak devam ediyorum yoluma. yeni adımlamaya başladığım yollar uzadıkça şimdiye kadar adımladığım mesafe kısalıyor. Oysa ben sanıyordum ki dünyam büyüyecek; ama ne gariptir şahit olduğum dünya büyüdükçe sahip olduğum dünya küçülüyor elimde değil…

Burada düşünmeye çok zamanım oluyor. Yaşadığım kadarını sorgulamaya, geriye kalan her an için plan yapmaya ve insanları gözlemlemeye... 20 yılın hesabı kısa olmuyor tabi. Topluyorum çıkarıyorum elimde ailem; tadı damağımda kalan, yeniden yaşanılası birkaç an ve hafızamdan silinse de gözbebeklerimden silinmeyen kareler kalıyor. Cevap beklemeden sorduğum sorulara her gün bir yenisi ekleniyor, gelen her şeye karşılık bir giden oluyor. Aldığım her nefes bir önceki aldığımı gariban bırakıyor, gelen hiçbir an geçen anı geri getiremiyor. Yaşadığım anı anlatmak istiyorum satırlarımda ancak; ben daha yaşadığım anı yazarken bir sonraki ana geçmiş oluyor hayat… Yani anlaşılan hep arkasından kovalıyorum anların, hep bir an gerisinde kalıyorum zamanın.

Özlemiyorum desem bilmem ne kadar inanırım kendim de bu söylediğime. En çok denizi özlüyorum. Sanki bize bırakılmış bir kararmış gibi; yaşamakla yaşamamak arasında gidip geldiğimiz yıllarda kendi aksimize bakıp daha da kederlendiğimiz, bazen son dakikada kendimize geldiğimiz; öfkemizi bağrına hırçınca fırlattığımız taşlardan çıkardığımız, her fırsatta kokusunu içimize çekip sohbetine konuk olduğumuz o engin maviyi çok özledim. Ara sıra kurduğum hayallerde olmasa...

Şimdi gözlerimi kapatıyorum… Vltava’nın kenarındayım… Karşıdaki Charles Köprüsü, Boğaz Köprüsü oluyor bir an. Ortaköy'de yürüyorum. Hava serin, muhteşem deniz kokusunu çekiyorum içime. Sonra sıra sıra dizilmiş kumpircilerden dayanamayıp bir kumpir alıyorum. En sevdiğim patates, tereyağı, kaşar peyniri üçlüsü olsa da her zamanki aç gözlülüğümle doldur diyorum, ondan da koy bundan da koy. Sonra midem bulana bulana karma karışık üst tabakayı alttaki sade patates, tereyağı, kaşar üçlüsünün hayaliyle yiyorum. Oraya gelene kadar hiç yiyemedim şu ana kadar, yine yiyemiyorum. Her zamanki gibi söz veriyorum kendime bir dahaki sefere sade alacağım diye:) bu sözü tutmayacağımı bile bile… Gözlerimi açıp kaldığım yerden devam ediyorum Vltava kıyılarını adımlamaya... Ortaköy'ü binlerce kilometre ötede bırakarak...