Ramazan çimdiği.

Çocukluğumda, Ramazan ayı süresi dedemin komutasında idare edilir ve hemen herkes oruç tutardı güya.
Suç üstü yakaladıklarımı ispiyonlamak istediğimde ise annem sigarasızlığa dayanmanın zor olduğunu söyleyerek beni sustururdu.
Ama bizler orucumuzu bozarsak, Allah taş edermiş mazallah.
Dedemin iftar'a çağırdığı misafirler genelde çevredeki camiilerin hocaları olurdu.
Pilav üstü, bol etli özel tabaklarıyla hatırlarım onları.
Böylelikle "Halil İbrahim bereketi" gelirmiş.

O bereketten bende yararlanmak istediğimde sonuç farklı olurdu.

Kaşığımı pilav üzerindeki etlere daldırdığımda, babaannemin attığı çimdiğin acısı ile fırlardım sofradan.

Ayıpmış, önce misafir yermiş.

İftar sofralarının en sevdiğim yanı, akrabalarımızı ve komşularımızı bir araya getirmesiydi .

Oğullar , gelinler ve torunlarla birlikte sofraya yirmibeş,otuz kişinin oturduğu akşamlar bile olurdu.

Misafir ağırlamak ve onlara çeşitli yemekler ikram etmekten büyük zevk duymaktaydı dedem.

Sofrada Besmele ile önce büyükler yemeğe başlar, küçükler onları takip ederdi.

Yemek yeme sırasında konuşulmaz, ağız şapırdatma vs, sesler duyulmazdı.

Misafirin ulaşamadığı yemek tabakları önlerine getirilir,patlayacak hale gelselerde ısrarda bulunulurdu.

Geceleri sahura kaldırıldığımızda bütün kardeşler birbirimizin uykusuzluktan şişen gözlerine bakarken gülüşürdük.

Sahur, şimdiki gibi birkaç bardak çay ile zeytin,peynir vs, ile geçiştirilmez, tarhana çorbası eşliğinde adeta sabah yemeği yenilirdi..

Çocukluktan kalma geleneksel iftar sofralarına alışkın olanlar Ramazan ayını iple çekerler.

Ancak günümüzde,Türk toplumu olarak zaman zaman bir araya geliyoruz, etrafımızda yaşananlarda bizim çocukluğumuzdaki gibi değil artık.

Bizim çocuklarımızın Ramazan ile ilgili bizler kadar hoş anıları olacakmı bilemiyorum.