Renk Cümbüşü

Ağızım açık bir blog okudum. Vakayinüvis yapacağını yapmış yine... Bu yıl için blog maceramı kapattım diye düşünmüştüm, yeni yıl dileklerimi de yazmıştım...

Ve bir blog http://blog.milliyet.com.tr/Siir_mi_siyir_mi_/Blog/?BlogNo=280230 beni âdeta sarstı. Bu paylaşımı gerçekten çok değerli buluyorum... Ayrıca öylesine eğlenceli ve öğretici yazıyor ki Vakayinüvis, ben çok keyif alıyorum okumaktan...

Yorum yazmak istedim, fakat yorumum pek çok uzayacağı için, blog yazmaya başladım. Şu an nasıl bir başlık koyarım bilemiyorum, yazının sonunda karar veririm.İtiraf etmeliyim ki ben şiir okuma özürlüsüyüm. Şiir okumayı sevmem... Okuyamam. Şiir hiç yazamadım, denemedim bile. Şiirin sadece dinlemesini severim, ya da duymuş olduğum ve sevdiğim bir şiiri, ezbere öğrenip, sesle okumayı. O yüzden Yahya Kemal'in şiir tanımlamasına yürekten katıldım " Musikiden başka türlü bir musikidir..." Aklımdan şiir hiç ama hiç okuyamam. O yüzden Blogda şiir kategorisine hiç uğramam. Az daha bu bloğu da es geçecektim, bir şiir sandım çünkü, fakat başlık beni bir şekilde cezp etti ve ben usulca sayfayı açtım... İyi ki de açmışım.

Günceyi okurken, okulda edebiyat dersinde hiç sevmediğim bir soru geldi aklıma; "Yazar ne demek istemiş?" O bir şey demek istememiş, O söylemiş, esas önemli olan, söylenenler nasıl ve ne derinlikte içimize dokunacaktır, söylenenleri nasıl yorumlayacağız ve algılayacağız. İşte gerçek sanatın gücü burada gizli bence. Hepimiz okuduklarımızdan, kendimizde farklı şeyler keşfediyoruz ve bazen diyebiliyoruz; bu benim şiirim, benim kitabım. Bütün eserler için geçerli, benim filmim, benim tablom...vs.

Pazar günü ( 19 aralık 2010 ) bir film izledim AMELİE.Filmde, sinema salonunda geçen bir sahne vardı, ; Amelie sevdiği şeylerden birisi; karanlık sinema salonunda, diğer insanların yüz ifadelerine bakmak olduğunu söyledi...İzlenenler, farklı yüzlerde, farklı tepki yaratıyor çünkü ve tam da o farklı tepkileri görebilmek istiyor Amelie... Filmi izlerken içimde bir ses yükseldi ;Ben de, ben de bunu seviyorum! Neden mi ? Çünkü farklı renklerle renklendirdiğimiz bu dünyayı görebilmek, beni büyülüyor.

Çok sevdiğim ve benimsediğim bir söz var : Bütün insanları, bir tabakta , birer bezelye tanesi olarak hayal etsek, hayat ne kadar sıkıcı olurdu... Öyle değil mi ? Hakikaten sıkıcı olurdu. Oysa insanların oluşturduğu renk cümbüşü bence harikulade...

MB herkes yazabildiği kadar yazıyor ve okurlara seçmek kalıyor. Hepimiz farklı algılıyoruz ve yaşıyoruz bu dünyayı çünkü.

Ben bir yönetmen, yazar, bestekar, şair, ressam değilim...Fakat bazı eserleri o kadar derin hissettiğim olmuştur ki, onları kendi yapıtlarımmış gibi sevmişimdir.

Bir şiirin, bir kitabın, bir filmin, okuyanı ve seyredeni kadar çok yüzü olabilir. Sadece farklı tercihler söz konusu değildir. Hepimiz kendimize özgü bir şekilde değerlendirebiliyoruz, okuduklarımızı, gördüklerimizi, yaşadıklarımızı, başımıza gelenleri ve dünyayı. Belirleyici olan belki duygularımız, belki o anki ruh hallerimiz, belki hayat tecrübelerimiz.

Bir eserde benim göremediğimi, bir başkası görebilir, ve ya tam tersi... Bence her eser, herkesin kafasında, hayal gücüne göre, farklı bir şekilde tamamlanır ve nihai şeklini alır... Olaya bu açıdan baktığımızdan herkes, eseri yaratanla birlikte bir parçacık onu kendine özgü bir biçemde farklı yorumuyla yeniden yaratmış oluyor.

Blogta yorum yazmak belli sınırlar içinde olduğu için, bazen, yorum - blog, yazmak zorunda kalabiliyorum. Tabii bir tehlike var, yapılan yorum, adrese ulaşmayabilir, ama bence bu o kadar önemli değil. Yine de ben, Vakayinüvis'e bu güzel, dolu dolu blog için ve konudan her ne kadar biraz uzaklşmış olsam dahi, düşüncelerimi yazma fırsatı bulduğum için, en içten teşekkürlerimi sunuyorum.