Renkler - 4

Sarı, doğduğu günden beri hiç uyumamıştı.

Gözünü bir kere bile kırpmamıştı.

Uyku nedir, rüya nedir bilmezdi, bilmek de istemezdi.

Ancak kim kaza ile ona değse hemen uyuyakalırdı.

Bir daha da uyanmazdı.

Bu yüzden herkes sarıdan korkar, köşe bucak kaçardı.

Sarı alışmıştı hem uykusuz hem yalnız yaşamaya.

Fakat bir gün mavi çıkageldi karşısına.

Mavi, rüyaların mavisiydi.

Herkes onun peşindeydi.

Ona bir kere değmek her şeyin mavi olduğu büyülü bir rüya görmeye yeterdi.

Mavinin sarıdan korkusu yoktu.

Aksine, merakı çoktu.

Nasıl olur da hiç uyumazdı sarı?

Mutlaka onu uyutmalı, mavi rüyanın büyüsünü tattırmalıydı.

Mavi, bildiği tüm yolları denedi sarıyı uyutmak için.

Sarının alnına değdi, olmadı.

Gözlerine değdi, olmadı.

Ninniler söyledi, sihirli sözler söyledi, olmadı.

Sarı, gözünü bir kere bile kırpmadı.

"İnatçısın" dedi sarıya kızgınlıkla.

"Hayır, hayır" dedi sarı ısrarla.

"Zaten bir rüya değil miyiz? Başka bir rüyaya ne gerek var?"

Mavi, inanamadı kulaklarına.

Sarının ne uyumaya ne de başka bir rüyaya ihtiyacı vardı.

O zaten bir rüyaydı.

Yine de dayanamadı mavi.

Son bir kez tüm gücüyle şansını denedi.

Asıl inatçı olan kendisiydi.

Sarı belli belirsiz gülümsedi.

"Madem bu kadar istiyorsun" dedi, "sonucuna da katlanacaksın."

Mavi, başını salladı.

Her türlü sonuca hazırdı.

Kazanmak için kaybedebilirdi.

Sarı maviyi kucakladı, mavi sarıyı.

Aynı anda ikisi de birbirinin omzunda uyuyakaldı.

Uyku genişledi, genişledi.

İkisinin etrafında kocaman bir balon oldu.

Balon genişledi, genişledi, genişlerken yeşil oldu.

Yemyeşil olunca patladı.

Patlayınca her yere dağıldı.

Yeşil, gözlerini açtığında biliyordu: artık rüyada değildi, rüya da değildi.

Sadece yeşildi.