Sadece saygı duyalım; karalamadan

İnanç bağlanmak demektir. Kendi iradenle ve kimsenin baskısı altında kalmadan.

Başka bir tarifi ise:

İnanç; akıl sahibi kişilerin kendi istek ve arzularıyla bir yol seçmiş olmasıdır. Bu kişi hiçbirşeye inanmıyorsa; o da onun aklının, o inanılanı reddettiğini gösterir. Yani kişinin inanmaması onun deli olduğunu göstermeyeceği gibi; inanında deli olduğunu göstermez…

Kişi; birilerinin dayatmasıyla zorlamasıyla bir inanç yoluna girmez. Sadece o yola girmiş gibi görünür. ‘’İnandım der.’’ ama aslında doğruluğunu kabul etmediği kanunları(kuramları); kabul etmiş gibi görünür.

Temas etmek istediğim mesele inançlara saygı duyulmaması aslında. Birçokları bak o inanıyor ben saygılıyım der ama o kişi arkasını döner dönmez’’ ya kafirdir, ya da irticacı’’.

Hiçbir inançta insanları kötüleme aşağılandırma yoktur. Ama birçoklarımız( inançlı/inançsız farkı gözetmeksizin) diğerinin inancına saygılı olacağına, O kişiyi gözlerinde öyle küçük görürler ki; karşıt görüşleri hayvanlardan daha aşağılıktır.

Kendini inançlıyım diye tanıtanlar; reklamdan başka bir şey yapmazlar. Ne kadar giz-sır varsa ayıp demez; aşikar ederler. Ve ben inançlıyım der ama; yaptıkları, ona emredilen inanca karşıdır aslında.

Kendine çeki-düzen vereceğine; başkalarının işlerine burunlarını sokarlar. Sadece duyduklarını söylerler. Kimileri de bu karşıt görüşündeki kişiyi sevmiyorsa, birkaç yalan ibarede kendi ekleyip fırına öyle sürerler. Yeter ki o kişi aşağılansın. Ama yaptıkları onu diğerinden daha aşağılık eder de, bunun farkına varmazlar…

Kimin ne olduğunu kimse bilemez. Bir kişinin yaptığı ibadet inandığıyla alakalıdır. Kim inanırsa kendine, inanmazsa da kendinedir.

Bir söz var, şöyle:

‘’ Ne edersen kendine, edersin kendi kendine…’’