Sadece sevdiğim, dokunsun bana...

Seven insan dokunmak ister...

Dokunmak sevginin açık bir tezahürüdür,uzmanlar böyle diyor.

Ben de şahsen sevdiğime dokunmayı severim zaten öyle uzak da duramam. Ama dokunmanın da sanırım bir ölçüsü olmalı.Aynı zamanda bu dokunma isteği, sevdiğin kişilerle sınırlı kalabilmeli.

Ne öyle önüne gelene dokun ! O zaman ne özelliği kaldı sevgilinin dokunuşunun? Şimdi diyebilirsiniz ki, dokunmaktan dokunmaya fark var.
Var... hem de çok var.

Sevgili dokunurken adeta okşar,sevişmenin en güzel başlangıcıdır dokunuşlar.

Ama ya hiç alakası olmayan biri dokunursa...işte benim için sanki küçük bir kıyamet kopuyor!

Bu dokunuşlara örnek vermek gerekirse;

-Yolda giderken,rahatsız etmek için beylerin bayanlara sarkıtılık amacıyla yaptıkları,

-Bir de normal bir konu konuşulurken, neredeyse saniyede bir kere illaki dokunanlar.

Hadi dokundun,bari 2 veya 3 parmakla dokunsanıza...
İnsanın canını acıtırcasına bastıra bastıra dokunan insanlara acayip sinir olmaya başladım.

Geçenlerde böyle birini, artık dayanamadım ikaz ettim.

Bana dokunma !

Şaşırdı, kem küm etti sonunda " alışmışım dokunmadan konuşamıyorum" dedi. İyi de beni rahatsız ediyorsun arkadaşım... ne o devamlı dürte dürte konuşmak , valla içime fenalık geldi. Seninle konuşurken arama bir metre mesafe koyacağım dedim,gücendi gitti.

E ne yapayım şimdi? sen gücenme diye ben çin işkencesine mi dayanmak zorundayım? Küsersen küs !

Onu bunu anlamam, bana sevdiğimden başkası dokunmasın...
Haksız mıyım ama?

Sevgiler.