Sana bakmak

Yazmanın dayanılmaz çekiciliği mi, her okuma sonrası içte yoğunlaşan birikimin patlayıp dışa vurumu mu bu? Bilmiyorum. Bildiğim tanıdık bir sancı var içimde, kalemin kağıdın dayanılmaz çekimiyle beni karşı karşıya bırakan. Şimdi sırası değil dediğim anlarda özellikle, ellerimde soyut bir kelepçe yazdırır aklıma hayalime gelmeyecek sözleri. O sözler bazen dörtlükler olur, bazense bir metin, adı konulamamış.

Bir şiir dinlemiştim radyoda. "Her şey yapılabilir bir beyaz kağıtla, uçak örneğin, uçutma mesela..." Bu sözlerle başlayıp devam eden bir şiir. Yılmaz Erdoğan, kendisine ait bu şiiri okuyordu. İlk sözlerinden itibaren her kelimesini dikkatle dinlerken, hayranlıkla etkilendim. Şiir sadece okunur mu, yoksa aynı zamanda hoş bir sesten dinlemekte makbul mudur? Bunun tartışmasında değilim. Hatta bazı kimseler bu bir şiirdir ya da değildir tartışmalarına da girebilirler. Atilla İlhan'da okurum, Edip Cansever, Nazım Hikmet'te bir çok şairin şiirini severek okurum. Aralarında çok etkilendiklerim de var.

Her şiirde ayrı bir renk, ayrı bir ton, apayrı bir ezgi var. Şiirin içinde inanılmaz tınılarıyla, kalpleri okşayan müzik var. Her birinde bambaşka hikayeler, hayattan bambaşka sahneler, bazen yaşanmışlar, bazen ütopyalara ulaşan hayaller. Şiirde akıp giden durmayan bir hayat var. Ölümsüzlük var şiirde, diriliş var. Bütün sanat dallarını içine alıp sarmış bir okyanus desem şiire yanılmam herhalde.

O kadar severek okuduğum şiirden sonra bana bu satırları yazdıran son güç Yılmaz Erdoğan'ın "Yeni Bİr Sayfada Sana Bakmak" şiiri oldu. beni en çok etkileyense şu son sözlerdi: "Sana bakmak/ bir beyaz kağıda bakmaktır/ her şey olmaya hazır./ Sana bakmak/ suya bakmaktır/ gördüğün suretten utanmak/ Sana bakmak/ bütün rastlantıları reddedip/ bir mucizeyi anlamaktır./ Sana bakmak/ Allah'a inanmaktır."

Kaan Kartal