Sanat eseri bir kent 2

Seyyah bir önceki gezi yazısında sanat eseri bir kent diyerek başladı anlatmaya. Öyle ya, sanat eseri bir kent bir kalemde anlatılamazdı. Tek bir yazıya sığmayacaktı sanat eseri bu kent…

Seyyah, gördüğü, duyduğu ve okuduklarıyla yazadursun biz sanat eseri bir kenti, Tiflis’i yaşamaya devam edelim…

Kura nehri kıyılarına doğru iniyorsunuz. Kulaklarınıza inanamıyorsunuz; Sanki Iğdır’dasınız, Çıldırda’ınız. Azeri aksanıyla Türkçe konuşuyor insanlar. Hemen koyulaştırıyorsunuz sohbeti, kahve falından çıkmışlar gibi içleri kabarmış hepsinin ne dertler, ne haykırışlar dinliyorsunuz Azeri aksanlardan…

Sanat eserinin iç yüzü ayrıntılarıyla çarpıyor suratımıza. O Azeri aksanlar o kadar çoklar ki neredeyim diye sorabiliyorsunuz kendinize. “Gel gardaşım, en ucuzi men satirem” diye bağıran ne çok insan. Anlıyoruz ki, buranın pazarcılık sektörü Azeri hemşerilerimizin elinde.

Rustavi caddesine çıkıyorsunuz sonra. Bu cadde bizdeki mecburiyet caddeleriyle kıyaslanmasın sakın. Zira, hepsi birbirine benziyor caddelerin. Pazar günleri trafiğe kapatılıyor üç gidiş, üç dönüşlü Rustavi. Portatif kafeler mi istersiniz, basketbol sahası mı restoran mı? Kitap okuma ve satış reyonu mu yoksa. Yoksa atlıkarıncalı oyun parkı mı? Evet, bunların hepsi hatta fazlası var pazarları Rustavi’de.

Bütün kent sakinleri pazarları atıyor kendini caddeye; Kimi çocuğunun, kimi yaşlı zor yürüyen annesini tutmuş elinden…

Öyle bir sanat eseri ki bu kent; Binlerce mimar çizmiş, binlerce heykeltıraş, elleriyle okşayarak, severek, dokunarak inşa etmiş binaları, binlerce ressam resimlemiş, renklendirmiş.

Öyle bir ezgi duyarsınız ki, onlarca, yüzlerce sesin birleştiği, kulaklarınız sizi çekiştirir sese doğru. Çok sesli yankıları taşar siz caddelerinde dolaşırken Tiflis’in…