Saraybosna ve ben (umut şehri)

Gurbetin gaddar ve acımasız ellerinde yapa yalnız umutlarımla boğuşuyorum . Koskoca şehir ayaklarımın altında.Bugun ben ondan üstünüm . Ama çoğu gün ben o şehrin ayakları altındayım … Gün doğuyor usulca heybetli dağların ardından . Bütün ihtişamı üzerinde yine bugun . Hain bir düşman gibi gözlerini kısarak doğuyor üzerimde güneş. Vatanından uzak süngüsüz bir nefere yine kahbe herçerini vuracak olmanın gururunu yaşıyor sanki .. sessiz .. soğuk kanlı ve sinsi…

Saraybosna’ya yine gün doğuyor. Onurlu bir türkü duyuyorum . Fakat bu türküyü bu şehrin insanları söylemiyor. Taşı, toprağı, havası, dağları, nehirleri söylüyor. Bu ülke onurlu ve gururlu ezilmeyen boyun eğmeyen insanlarını anıyor bu türküde. Neyin mücadelesini veriyor diyor üzerinde yaşadıkları toprağı ? Niçin nefes alıyıyorlar diyor havası.Neden suyumdan içiyorlar diyor nehirleri.Dağlar ise neden bağrım boş diye haykırıyor. Yavaşça kulağıma fısıldıyor. Bu şehir her gün isyan, her gün felaket her gün ağlamaklı…

İki dert ortağı yine üzerimize zalim bir düşman gibi doğan güneşin doğuşunu izliyorduk. Onun istediği onurlu bir nefer. Benim istediğim memleket kokusu. İkimiz de birbirimizi tamamlıyorduk sanki… Bir şehrin ağladığını gördünüz mü hiç ? Ben gördüm . Kızgınlığını, yağmur damlalarının hızından , Nehirlerinin taşmasından, dağların güçlü soğundan anladım. Beni bulduğu için mutluydu . Her ne kadar başka topraklara ait olsam da bana bakarak umut dolduğunu hissediyordum ve ya öyle umut ediyordum. Ve iki kafadar yeni günün bize neler getireceğini merak ederek ayrıldık . Yarın aynı saatte gün dönümünde görüşmek üzere sözleşerek….

SİNAN ŞAŞMAZ
(SARAYBOSNA GÜNLÜĞÜNDEN- KASIM 2009)