Savaşa mecbur olmak

Barışı zorlamak bazen savaşmakla eş anlamlı olabilir ama "kimin için savasacağız"  bu önemli değil mi? Kaybetmeye başladığımız menfeatlerin korunmasını niçin savaşarak geri almaya çalışma niyetimiz doğdu? Son on yılın sonunda güç kullanarak sorunların çözümü aşamasına gelmek dış işlerinin kötü gittiğinin bir ürünü mü, yoksa sebep-sonuç ilişkilerinde yanlış hesaplar yapılması mı?

Akdenizde petrol arama hakkımız var idiyse Rumlar denize açılınca mı farkına vardık böyle bir hakkımız olduğunun? Akdenizde hak iddia eden devletlerin arama çalışmalarına diplomasi yerine savaşarak engel olmak isterken başta Rumlar'ı destekleyen bir Rusya'nın, İsrail' in hatta Suriye' nin yanımızda yer almayacağı baştan belliydi.

İsrail' i  "gerekirse güç kullanarak" hizaya getirelim derken menfeat bazında kadim dostumuz ABD (!) bizimle mi olacak sanıyoruz? BM' de yapılan her kararın altından  Türkiye' yi destekleyecek bir ülke bulmak mümkün olmayacaktır.

Düşman edindiğimiz İsral'i korumak için kurulacak füze kalkanının hedefinde oturan İran, Çin ve Rusya'ya arkasını yaslamaya çalışırken, AB' nin hangi ülkesi bizim yanımızda olacak ?

Eskiden bir Libya, bir Pakistan bizi desteklerdi. Böyle bir ortamda  "ağabey" diyerek önem verdiğimiz  Barzani  ile İsrail' in tepesinde tepindiği Filistin mi yanımızda olacak sanıyoruz?

Meşhur bir Anadolu  sözü vardır: "İt iti ısırmaz." Ne yazık ki it olmayanlar da itin arkasında kaybolup gidecekler.

Netice olarak "yalnızlaşan bir Türkiye" manzarası var. Türkiye üzerinde çirkin hesapları olanlar için dumanlı bir hava yaratmanın mecazi kahramanlıklarla olmadığını  bugünkü iktidarın görmesi lazım.

Olayların tepesinde neden Türkiye hareket ettiriliyor? Türkiye hangi yanlışa kendi isteğiyle, niçin koşuyor, izah edilir bir durum değil. Ülke içinde önemli sorunlar basit gündemle örtbas edilirken "savaş " sözcüğü kullanmak bu kadar kolay mı, derken menfaatlerimizden vazgeçelim demek de değil.