Savaşta çocuk çığlıkları

(23 Nisan'da yazdığım ve resimlerle slayt gösterisi haline getirip müzikle birlikte sunduğum bir şiir...)

Şiirleri bitmiş bir dünyanın,

Ağıtları kaldı dilimizde,

Balonlarımızı uçurdular,

Uçurtmalarımızı vurdular...

Bir düğmeye basıp bombalar yağdırdılar üstümüze...

Son teknoloji, tomahawk’ lar, scud’lar, e-bombalar...

Bir kobaydık fare kadar değeri olmayan,

Denediler üstümüzde...

Öldürdükçe sevindiler, kanla yükseldi borsaları.

Sonsuz özgürlük, sonsuz adaletti bu...

Maskeli bir oyunda , asıl yüzler saklanırken,

Biz kalbimizle gördük yalanları...

Oysa biz kağıttan uçaklar yapardık,

Hiç zararı yoktu, sadece uçurur havada süzülmesini izlerdik.

Onlar savaş oyunu oynuyorlardı,

Son rollerimizi bile oynatmadan bize...

Bir düğmeye basmanın ve her yeri yakıp yıkmanın,

Keyfini yaşadılar...

Kollarımızı açarak karşıladık ölümü...

Neydi ki yaşamımız acı çekmekten başka,

Açlık, hastalık, yoksulluk...

Hepsi birer savaş değil miydi zaten?

Yani biz savaşın içinde tanımışız dünyayı,

Yaşamla-ölümün zıtlığında gel-gitler oynamışız....

Renkli dünyalarda yaşayanlar,

Bombaladılar gökkuşağımızı,

Bir tek gözlerim kaldı mavi,

Bir de kan rengini bilirim, kırmızı...

Bayramları varmış çocukların,

Güzel kıyafetler giyer,

Neşe içinde dans ederlermiş.

Tüm dünya çocukları el-ele verip,

Savaşmamaya söz verirmiş.

Ben de uzattım elimi,

Barış için, dostluk için,

Çiçekli günler için...

Biz sarıldık birbirimize,

Güvercinler uçurduk kardeşliğe,

Büyükler anlamadılar bizi...

Daha çiçek açmadan zeytin dalı,

Ayırıp ellerimizi,

Kurşun sıktılar kardeşliğe...

Çıkarıp yüreğimizi takabilseydik onlara...

Ya da onlar hep çocuk kalabilseydi,

Bir kez anlayabilselerdi içlerindeki çocuğu...

Hiç büyümeseydik biz...

Güzelleşirdi belki dünya...

Güvercinler uçardı..

Yeşerirdi zeytin dalı.

Elele tutuşup,

MERHABA, derdik barışa,

MERHABA, derdik umuda,

MERHABA, MERHABA,

MERHABA SEVGİ DOLU YARINLARA....