Sayın Milletvekilim

Benim insanım onlara sayın diyerek hitap eder fakat onlar? Anında provokatör deyip başlarlar, salonlardan attırmaya, ne kadar yazık. Önce bir dinle vatandaşını, cümlesini dahi bitiremeden azarlamaya başlıyorlar. Tahminime göre bunu genel başkanlarından öğrenmiş olsalar gerek. Oysaki Erzurumlu vatandaşımız ''AKP' liyim, yaptıklarınıza teşekkür ederim'', diyor, fakat hastane uzak, ulaşım için yardım istiyor. Malum herkezin özel aracı yok ama vekilimiz maalesef vekilimiz diyorum çünkü; benim vatandaşıma bu tür azar bazında konuşan vekil değil, derdini dinliyecek gerçek vekiller gerekli.

Memkektimin insanı alışmış resmi dairede ceketinin düğmelerini iliklemeyi, azar duyup susmayı ve hakkını arayamamayı öğrenmiş. Biraz haklarını arasalar biliyorlar başlarına bir şeyler gelecek. Susturulmuş toplum haline gelinmiş yazık ki!

Bakan Akdağ işin aslını anlayınca ''eyvallah'' demesi, bir vekilin bu üslupla konuşması gerçekten üzüyor insanı. Her zaman bir tek şeyi savunurum ve yetiştirmekte olduğum çocuğuma da bunu öğretmeye çalışırım. Eğer bir konuda haklıysan, bunu sonuna kadar savunmak gerekir, hakkını aramak ve bunu kimseden korkmadan, çekinmeden yapmak gerekir. Sosyal bir insan olarak ve okul ailebirliğinde çalıştığım için belediye başkanı yeri geldiğinde kaymakam beylerlede eğer haklıysak, eğer mağdur vatandaşlarımız söz konusu ise çok çatışmalarımız olmuştur. Tabi bunları yaparken belli saygı çerçevesinden çıkmadan, haddimizi aşmadan yaparız.

Bir konuda haklıysak sonuna kadar, eğer hatalıysakta özrümüzü dilemeyi biliriz. Bakan da olsa vatandaşını azarlar gibi konuşması gerçekten üzücü bir olay. Belki hiçbir zaman bireysel düşünmediğim için olsa gerek bu konular beni hep üzmüştür.

Kısacık da olsa başımdan geçen bir örneğin tam yeri zannedersem. Lise 2.sınıfa gidiyorum ve annemle beraber emekli maaşını çekmek için bir bankaya gittik. Annem kızını iyi tanıdığı için evde tembih edilmiş bir vaziyette bankanın yolunu tuttuk. Sıramızı bekliyoruz, bir sürü yaşlı dedeler, amcalar, teyzeler sıra bekliyor. O zaman kartla çekme olayı yok tabi. Banka çalışanları isim okuyor ve sırası gelen maaşını çekiyor. Veznedeki memur bir isim okudu, fakat gelen yok herkes yanındakine ismi tekrar ediyor ki oysa gitsin diye. Baktım yaşlı bir dede elinde bastonu zorla yürüye yürüye vezneye doğru geliyor. Belli ki kulağıda ağar işitiyor çünkü yanındakilerin ikazıyla yürümeye başladı. Vezneye yaklaşınca memur azarlayarak ''nerdesin seni mi beklicez'' diyerek azarladı dedeyi ki onun torunu yaşındaki dedecik ''duymadım kızım'' dedi ve titreyen elleriyle ceketini ilikledi.

Ben dayanamayıp belli bir üslupla bağardığı insanın kulağı duymadığını ve zorla yürüdüğünü biraz sert bir dille söyledim ve bana ''sen onun avukatı mısın'' diyince, film koptu tabi derken müdür geldi ve eleman dededen ve benden özür diledi, yüzündeki ifade dilemese de..

Okumakla insan olunsa, maalesef ki olunmuyor, bunu en tepedeki vekillerden tutun da bir bankadaki veznedar v.s. hepsinden örnekler görüyoruz ve bu bizleri üzüyor. İnsanlar herşeyden önce biribirlerine saygı duymayı ve dinlemeyi öğrenmeleri gerekir, nacizane fikrim bu ve diliğim de tabi.

Saygılarımla.