Şeker tadında Bayramlar

Çocukluğumda, yaşadığım bayramların tadını, hiç unutamadım. Küçükken, evde günler öncesi, başlayan hazırlığı ilgiyle izler, elimi her uzattığımda, sakın elleme,  bayrama yiyeceksin,  sakın kirletme, bayramda giyeceksin, sözlerini küçük olmama rağmen, sevmezdim.

Küçüklüğümde, anlayamadığım bir şey de, bayramın, bize geldiğinde, annemin,  neden bu kadar telaşlandığıydı. Bize, başka misafirlerde geliyordu. Ama annem, sadece, bayram geleceği zaman çok telaş ediyordu. Büyüyüp, aklım erdiğinde, bayram geldi dediklerinde , bayramı görebilmek için evin her yerine bakmıştım. Fakat, bayrama benzer bir şey görememiştim. Bayram neye benzerdi?  Bu konuda, fikrim de, yoktu aslında. Anneme sorduğumda, annem, uzun zaman, güldükten sonra, bana, bayramın ne anlama geldiğini, anlatmıştı. Hatta, elini öpersem, bana harçlık vereceğini söylemişti. O günden sonra, her bayram, sözünü duyduğumda, alacağım şekerlerin ve harçlıkların heyecanını yaşar oldum.

Bayram öncesi, hazırlıkların, bana göre, en güzel bölümü, bayram kıyafetlerinin hazırlığıydı. Annem çarşıya götürüp, bana, kıyafet için kumaş aldığında, tek düşüncem, arkadaşlarımın arasında, hangimizin eteğinin, daha kabarık olacağı düşüncesiydi. Çocukların, yanı sıra, büyükler içinde, yeni kıyafet giymek önemliydi. Bayramda, yapılacak, eş dost ziyaretlerinde, insanlar, kıyafetlerine özen gösterirlerdi. Yeni, olmasa bile, temiz ve ütülü olmasına dikkat edilirdi. Evde ,misafir için, yapılan hazırlıkların, başında, tatlılar gelirdi. Çoğu zaman, komşular birleşir, bu zor işi, imece usulüyle kolaylaştırırlardı. Açılan, incecik yufkaları seyrederken, komşularımızın ve annemin, heyecanı, beni de sarar, coşkuyla bayramı beklerdim.

Bayram sabahına, alınan ,ayakkabılarımla, uyumuş olmanın, mutluluğuyla kalkardım. İlk iş, ayakkabılarımı giyip, avluda bir iki tur atmak olurdu. Etrafıma, bakmayı da ihmal etmezdim tabii ki. Arkadaşlarımın, beni görüp ,görmediklerini, anlamaya çalışırdım. Bir arkadaşımı, görüp ona ayakkabımı gösterebilmek, (şimdi düşündüğümde) benim için, bayramın, anlamı olmalıydı. Bayram, namazına giden, babaların ellerinde, sıcak, pideleriyle, dönmelerinden sonra, ev halkı kahvaltısını yapardı. Bunun arkasından, ev halkı kendi içinde bayramlaşırdı. Ondan sonra, giyilen temiz kıyafetlerimizle, misafir beklemeye başlardık. İlk fırsatta, kıyafetimi giyer, kendimi, sokağa atardım. Arkadaşlarımla birleşir, tüm evleri gezer, el öper bayramlaşırdık. Gün sonunda, arkadaşlarımızla bir yerde toplanır, topladığımız şeker ve harçlık miktarını, çocuk aklımızla, hesaplamaya çalışırdık.

Evet, yarın bayram. İçimde, o eski bayramlardan, kalan tek bir heyecan aradım. Bulamadım. Sadece, alışkanlıklar adına yapılan, bayram temizliği ve alınan şekerlerin, bayram sonunda, hiç tükenmeden, şekerlikte, beklemesi, bayramları unuttuğumuzun kanıtı oluyordu. Günler öncesinden, insanlar, bayramda gidecekleri yerlerin planını yapıyorlar. Bayram, evde kalıp bayramlaşmak değil artık. Tatil anlamında, yaşanan zamanlar, olarak günümüze uyarlandı. Çocuklara, alınan yani bir kıyafetin, hiç önemi yok. Yeni bir kıyafet için, bayramlar beklenmiyor, Dolaplara, sığmayan, giyeceklerin içinde, bayrama özel  bir şey olması, mümkün mü sizce? Yeni nesil bayramın, anlamını bile, bilmeden, yetişiyor. Bana göre, bayramların en büyük anlamı, tek başına yaşayan, yaşlı ve kimsesiz, insanların, senede bir gün de olsa, kapılarının çalınması hatırlarının sorulması olarak görüyorum.,

Tüm gelenek ve göreneklerimizi unuttuk. Aslında, bunlar, bizi, birbirimize bağlayan bağlardı. Benim de, sevdiklerim, çok uzaklarda. Artık, istesem de, ne çocukluğumdaki, bayramları, ne de sevdiklerimi yanımda bulabiliyorum. Zamana, yenik düştük. En azından, kapı çalacak mı, diye bekleyen, eski bayramların tadını bilen, insanların bayramlarını kutlamak, onlara küçücük bir mutluluk yaşatmak adına, ŞEKER TADINDA BAYRAMLAR diliyorum.