Sen! Çocuk!

Üzüntülere kapılmasın gönlün sakın,

Ne de güzel gülersin oysa, gözünde ışıklarla.

Sıkıntıların seni boğmasına izin verme sakın,

Nasıl da coşkuyla anlatırsın hayallerini umutla.

Günün getirdiklerinden sakın, ama sakın yılma,

Onlar, tecrübe adıyla dönecek sonra sana.

Gülecek, hatta kahkaha atacaksın,

Dar günler dediğin bu günler düşünce aklına.

Hayat, garip gelse de anın içinden geçerken,

Tartması zor olsa da duygular seni boğarken,

Zamanın sandalında salınır aheste küreklerle,

Kar basar ani tipidir, göz gözü görmez.

Daralırsın, bir ışık bekler gönül yol bulmaya.

Sen sakın üşüme, kar beyaz ve temiz unutma.

Ardından bir baharla nice umutlar patlayacak,

Sevdalar kovalayacaksın kuş kanadında.

Sonrası mı? Nasıl olduğunu anlayamadan,

Sakin koyda demir atacaksın huzura!

Ne korkun kalacak, ne de tasan.

Seni sen yapacak izlerin yansıması olacak,

Onları hatırlayacaksın mutlaka.

Mutluluk ve huzurla yaşayacağın o zamanlarda.

Bir tebessüm olsun hatıralar dudağının kenarında!

Sen! Çocuk! Yaşa doyasıya…

Sağlıkla ve mutlu kalın 30/01/2012

Gülay Mustafaoğlu