Sen Bana Bakma

   Gecenin kalbinde atıyorum, duymuyor kulaklarım. Bir namazgah bulmuş gibi kendime saklıyorum gözlerimin mimberini. Boynumun kıvrımlarından dipsiz bir kuyuya sarkar gibi bakıyorum pencereden. Karanlıkta açan papatya sarısı yalnızlıkta ışıyan duman, yakıyor nefesimi. Sen bana bakma diyorum, sen bana bakma. Aşk şehrinin kül rengi sancısı, yumaktan yumağa sarıyor bedenimi. Gümüşi aydınlıkları özlüyor gözlerim. Ellerim alabildiğine bıçkın bir an için sarsıyor, karanlığı. Kapının çığlığına eş duyuyorum rüzgarın sesini. Sen bana bakma diyorum, sen bana bakma.

   Ruhumun dokunduğu bir notada çarpıyor; bilinci nasırlı suretime, yangın alevinden kaçırılmış sessizlik. Dönüyorum; sağım kapı, solum duvar. '' Gökyüzünün hangi yüzüsün'' diye soruyorum, rüyadan uçan gözlerine. Sonra...Sonra... Sen bana bakma diyorum, sen bana bakma. Soruyorsun ki : Aşk bir sarmaşıkmış, can suyu maşuk... Biter mi dünya durdukça aşka aşık? Kirpiklerimden yanağıma düşen boncuk taneleri misali akıyor alnıma, terimin tomurcuğu. Sen bana bakma diyorum, sen bana bakma.

   Göz kapaklarımı tutuyorum ki ellerimle sabaha düşmesin bulutları... Kıpkızıl gülşen olmuş açmışım; kanayan güllerin ıssızlıklarında üşüyorum uykularda. Düşeceğimi sanıp tutunuyorum, anların ipek salıncağına; başımı dayayacak zan arıyorum rüyalarımda. Tutunduğum çakıl taşısın, akasya dalısın gri sokakta. Uyku içinde rüyasın, rüya içinde uyku. Aşka aşık olmak, özgürlüğün huyu... Sen bana bakma diyorum; sen bana bakma. 

   Yaradandan ötürü; hoşgörsem aşkı, kapısı çiçek sevinç, bilsem aşığı. Nergis olup eğsem başımı göllere, görür müydüm sudaki aynamda aşktan yanışları? Nilüfer olup yüzsem sular boyunca, bir başka suda karşılar mıydın bu sanışları? 

   Aşk ülkesinin iklimi borandır derler; tuzağı ayazdır, kırandır derler; derdi çok olanın feryadı şu andır derler. Sen bana bakma diyorum, sen bana bakma.