Sen hep yoktun...

Bir parça yalandın hep hayatım da...
Sessiz isyanlarımda yoktun sen, çığlıklarım da bir öfkeydin
Bedeninle yaşamışım meğer yıllarca... ruhun hep firardaymış
Kaçıp kaçıp demir atarmış isimsiz adalara...
Gözlerinde göremiyordum sende ki beni, habersiz gömmüştün yüreğinde ki denize...
Tutsak bir sevda gibi gizli gizli buluşup ağlıyormuşsun.

Üzülürken bile nedenini bilmeden, parçalarken kalbimi içten ve gözlerim yine seni arıyordu
Ama sen yine yoktun...
Gelgit zamanlar da çocuksu sevinçlerle içinde ki acıyı hiçe sayarak tebessümle gülümserdin
Oysa ki için kan ağlıyor muş...
Bana kim mi söyledi?
Sen ruhunu salı verirken pencereden kuşlar fısıldadı kulağıma...
Sen yelken açarken denize dalgalar sert sert yüzüme vurdu...
Sen için için ağlarken, yüreğin feryat etti derinden...
Aslında biliyordum, hayalini kuruyordum birgün ve birgün benim olacaktın bunun ihtimalini düşlüyordum
Çaresizce...

Kabullenmek zor, şimdi özgürsün git, bedenini alıp ta öyle git
Sana dair ne varsa yakıp küllerini denize savuracam, bunca yıl boşuna hayal kurmuşum
Şimdi söylüyorum sen beni hiçe sayarken ruhunu bedeninden ayırıp öyle gelirken ben tüm olanları içime atarken
Sana üzülmek niye? Ey Sevgili...