Sen yine İstanbul kok

sen yine istanbul kok

Sevgilim…

Kokun ne kadar da İstanbul…

İçime çekerken seni esip geçiyor içimde hatıralar.

Dokunuşların dalgalanıyor yüreğimde. Umuttur, gözlerinin ormanında koşmak delice

ve ellerinin beyazlığını gündüz bilmek senin..

Sen yine de gözyaşlarını gece, hüznünü katran karası et günlerime.

Hiç şikayet etmem,

Ve bilesin ben ne kadar özlersem o kadar da aşık olurum sana hanımeli kokarken bahçelerde, bir bardak çayın deminde özlemini solurken…

Seni anlatırken yüreğimdeki İstanbul’a.

Sevgilim…

Hani o sevdikçe delirten gözlerin vardı senin sıcak yaz akşamlarımda.dudaklarımda bir damla su hasretliği olan gözlerin, öpüp başıma koyduğum bir dilim ekmek, nimet-i ekber gözlerin…

Ağır aksak, sessizliklerime umut olandın sen. Bahçede en tatlı yemiş sözlerin dokunsa yine karanlıklarıma. Bir ezgi olsan çatlamış dudaklarımda, hiç söylenmemiş türkü köylerimde, yazılmaya kıyılamayan bir şarkı zihnimde. Saçlarımda bir kır çiçeği, ellerimde papatya… Koklasam dolsan ciğerlerime.

Mavi renkli sevgilerim menekşelenirdi bahçelerimde. Şehrimde sen oldukça uyanırdı bahar. Bir büyü gibi yağmur toprağa sarılsaydı yine sessizce. Sen baktıkça sürgün olsaydı bir kez daha ruhum.. Hergün biraz daha sevseydim seni.

Sevgilim…

Kuşlar uçurdum göklere ve umuttan uçurtmalar, gökkuşağının tüm renklerine bir selam yolladım yağmur damlalarının ardından. Bak düşlerimi alıp kapına geldim yine.şu mecnun gönlüme çölleri vatan eden ellerini uzatsan da, bağrına bassa bizi mutluluklar.

Muştulasın dünyaya bizi, ayrılığa nispet aşk şarkıları söyleyen kuşlar…

Günahları sevap, sevapları günah bildim ben tüm olmazları olmuşlara ekledim gelirken yanına.

Heybemde yalnız umut, aşk ve dua.

Bir de yürekte Yar’a olan yara…

Sana layık değildi belki ama koptu yüreğimden naçizane bir nara…

Kabul buyur ey yüreğimdeki ateş,

Gönlüme en çok yakışan eş, hem baba hem kardeş,

Ne çok doğuyorsun yüreğimde.

Hiç batmayan güneş yüreğimde hasretin..

Sevgilim…

Umudum,

Yağmur yağsın kurumaya yüz tutmuş hayallerimize.