Tanrı'nın elindeki kalem

Kırgınım saatlere, dakikalara, saniyelere… Anlara kırgınım. Üstüme üstüme geliyorken sert mizaçlı zaman, ayrılıklara lanet okur yüreğim. Ayrılık alınmaz üzerine. Kaçılmaz, saklanılmaz mutlu insanların gülüşlerinden, inadına bölünürüm ben parçalara. Sayılmaz parçalarım.

 

Şeffaf ve saydam umutlarım dökülür etrafa, toplayamam ne kadar çabalasam da. Ele avuca sığmaz ümitlerim. Hayallerimde bile hep seni özlerim. Ve ne kadar kaçarsam senden, o kadar yakalanırım kendime. Nereye kaçsam kaçayım “mutlu insan maskemi” indiren bir insan eli bulunur… Yani ne kadar kaçarsam o kadar yakalanırım herkese. İner maskem, görünür çokluk içindeki hiçliğim. İçlenirim ibretlik kimsesizliğime…

 

Hani ellerin vardı ya, beyaz ellerin. Ellerin, ellerime dokununca sanki  yüreğime dokunurdu. İlmek ilmek dokur gözyaşlarımı şimdi yanaklarıma sessizce  özlemin… İçime akar zaman. Üzgün, kırgın, umutsuz vururken saatin tik takları bir tek gözlerini düşünürüm. Ruhum can çekişir akreple yelkovan arasında. Gittikçe daralan vakitler gibi, daralır içim. Ben darlanırım lakin arlanmaz ayrılıklar. Seni benden ayıran nedenlerini ilelebet affetmeyeceğim…

 

Yokluğunu, varlığım bildikçe aşka inanmaya devam edeceğim. İnanacağım, beklemelerin ardından kavuşmaların geleceğine bir gün… Ve bekledikçe güzelleşecek, güzelleştikçe lezzetleşecek, gün geçtikçe olgunlaşacak sana olan aşkım. Yıllandıkça, değerlenen bir şarap gibi sana akacak yüreğim… An gelecek kapım çalacak... Gelen sen... Kırılmış parçalarımı toplayacak beyaz ellerin. Bir bir ve ağır ağır.  Ve ben... ilahi kaleme o gün; bir kez daha şükredeceğim...

Gelsene...

 

Söylesene; Aşkı veren Aşk'sa...

Aşk hiç biter mi?

Özlem aşkı büyütür yürekte

Seni içimde büyüteceğim!

Ey zembille gökyüzünden alnıma inen...

Tanrı'nın elindeki kalem, değil ki kurşun kalem

Tanrı'nın yazdığı yazıyı silgi siler mi?

Bir düşün;

 

Aşkı veren Aşk'sa... Aşk hiç biter mi?