Sen yüreğimsin...

Bırak, senin yerine hiç durmadan konuşsun 

Yüreği tanımayan şifa bulmamış diller… 

Onlar ses bombalarında paramparça oldukça 

Sen yolundan çekilme,  

Fısıldayan şu gönlü okuyabilmen için 

Sana yansın kandiller… 

/// 

Bırak, senden önce davranıp adımlarını atsın 

Denizin kıyısına bir lahza varamamış ayaklar… 

Onlar patırtılarla etrafta dolaştıkça 

Ellerinle küreğe asılmaktan usanma,  

Sana kalsın denizde sessiz yüzen gemiler… 

/// 

Bırak, seni bulmayan şen kahkahalar 

Doldursun anlamsız duvarları… 

O serseri nağmeler kah sızıp kah taştıkça,  

Sabrettiğince terle, dilediğince ağla!.. 

Sen ömrünün kalesini sapasağlam ördükçe 

Taşırsın yüreğinin hiç bitmeyen gücüyle 

Alnına damga vuran ölümsüz tuğlaları… 

/// 

Bırak, çığlıklarını atsın “ben burdayım” diyenler… 

Onlar sahnelerinde çemberi çevirirken 

Sükût içinde yürü senin olsun tarlalar… 

Başaklarda gizlenen varlık hazinesine 

Çizdiğin tek yolunda sen ulaşırsın, inan! 

/// 

Bırak, o şaşkın eller sırayı çiziktirsin 

Temizlenmek içindir dirsek konan sıralar… 

Ya olmadık hikayeler sıralar karaları… 

Ya hikayesi olmayan sıraları karalar... 

/// 

Unutma ki güneşle temiz kalan yüreğim! 

İçinden hikayene yansan da alev alev 

Hikayeni süzerek hayatın ibriğinden 

Yazarsın mavi göğe ışıyan mısraları 

Hikayen yaşadıkça ey kanayan şu dilim! 

Emin ol, sen ezel ebed ölümsüz bir şiirsin… 

/// 

Bırak, çatık kaşların fersiz göz açıkları 

Sen yolunda giderken köşe başını tutsun… 

Yürekli ol şu canım! 

Gözlerini semaya, gönlünü tek duaya 

Sonsuz azimle aç da 

Hayatın tüm renkleri bütün ömrüne konsun… 

/// 

Bırak, bırak kendini yürek! 

Çağıldayan sesine… 

O öyle bir sestir ki 

O sesi sen duyarsın,  

Bir de, “ Sen, yüreğimsin” diyen… 

Ey biricik yüreğim! 

Âlemin duymadığı bu sesle dolsun bahçen,  

İşte, işte onu bırakma!.. 

/// 

Bırak, bırak kendini yürek! 

Sessiz çağlayanına… 

/// 

Yegâh Elif Mİrzâde