Senaryoyu sallayıp doğaçlama takılmak

Dik durma çabaları, akıllı ve mantıklı konuşma, karşındakini kendine hayran bırakma, herkesten farklı olma, isteği. Bunlar bizde hat safhada olan istekler değil mi? Olduğumuz gibi, olmak istediğimiz gibi olamıyoruz bir türlü. Hep başkalarının görmek istediği gibi görünüyoruz. Farklılık yaratma derdindeyiz. Biz herkesten farklı olmak zorundayız ya hani. Farklı olma derdi. Ah ne büyük derttir bu. Kıyafetim farklı olsun, saçım farklı olsun, konuşma tarzım farklı olsun... Farklı insanlar gibi olmak çabamız. Hep o farklı olanlara özenip onlar gibi olmak. Karşı balkondaki kız gibi, yan sıradaki çocuk gibi, özendiğimiz starlar gibi farklı olmak... E sen farklının yanında farklıysan zaten farklısındır. O ünlü starın aynısı olmaman senin farkındır.

Bir de karakterimizi oturtma çabası vardır bizde. Her an her dakika programlanmış gibi olmak. Ve artık bir süre sonra bunu yadırgamıyorsun bile. Tepki vermek istediğin anda hoooop beynine bir sinyal ''Dur! Burda bu tepkiyi vermemelisin. Bu senin karakteine ters. Aynı olay dünde olmuştu ama tepki vermemiştin'' .. E ben şimdi tepki vermek istiyorum. 'Neden' . Canım öyle istiyor. Bu kadar basit. He herşeyin en iyisini bilen sevgili beynim buna kişiliksizlik mi der. Varsın desin. 'Kişiliksizlik benim kişiliğimdir'. der geçerim...

Biraz fazla mı ciddiye alıyoruz biz yaşamak denen olayı? Yaşamak! Sıradan basit bir kelime. Hatta çok söylenince anlamını yitiren cinsten. Yaşamak, yaşamak, yaşamak, yaşamak. Ve nokta(.) Sonsuza dek yaşamak yazamayız biz, sonsuza dek yaşayamayız. Sınırlı zamanımız var. Bu sınırlı zamanı uzatamayız, kaderimizi yazamayız. 'Tanrı bir tiyatro yazdı ve biz de bunu oynuyoruz' . Bize düşen görev başrole özenmek değil, karakterimizi en iyi şekilde canlandırmak. Bu tiyatrodaki olayları fazla da ciddiye almadan yaşayıp, ölmek... (Fazla mı kastım kendimi yazı güzel olsun diye. Son kısmını duygusal bitirebilmeyi biraz ciddiye aldım. :) Ozaman baştan yazıyorum son cümleyi.)

Senaryoyu sallayıp doğaçlama takılmak...